Dziennik Polski - (16.02.2009)

Prawdziwym popisem dyrygenta i orkiestry stał się po przerwie Koncert na orkiestrę zmarłego przed piętnastoma laty Witolda Lutosławskiego. Powstała przed przeszło pół wiekiem (1954) kompozycja jest chyba najpopularniejszym utworem Lutosławskiego, który niejednokrotnie zżymał się na tę popularność, uważał bowiem, że to dzieło wczesne i niereprezentatywne w całości jego dorobku. Oczywiście z pozoru Koncert na orkiestrę, osadzony silnie w nurcie neoklasycznym, z odniesieniami do ludowości, nie ma wiele wspólnego np. z napisanymi dziewięć lat później Trzema poematami Henri Michaux. Pod batutą Kazimierza Korda okazało się, że Koncert na orkiestrę Lutosławskiego wykazuje jednak cechy charakterystyczne dla całej twórczości wielkiego kompozytora, a zaliczam do nich klasyczną doskonałość formy, równie wspaniałą umiejętność wykorzystywania w sobie tylko właściwy sposób kolorów orkiestry, i także właściwy tylko Lutosławskiemu idealny balans pomiędzy spontanicznością i powściągliwością sprawiający, że jego muzyka miała walor elegancji i dobrego smaku.

Ta interpretacja Koncertu na orkiestrę udowodniła, ile potencjalnych możliwości tkwi w filharmonicznej orkiestrze. Ważne tylko, by na podium dyrygenckim stał mistrz.

Anna Woźniakowska - "Z sali koncertowej" /Beethoven, Lutosławski i Kord/