VI KRAKOWSKA JESIEŃ MUZYCZNA

Dzisiejszy wieczór poświęcony jest muzyce trzech XX-wiecznych twórców i skupia się przede wszystkim wokół repertuaru na flet i fortepian.
Charakter twórczości Weinberga wpisuje się stylistycznie w nurt neoklasycyzmu. Duża ilość jego kompozycji opiera się na wątkach autobiograficznych, związanych z przeżyciami wojennymi, na co wpływ miał tragiczny los jego rodziny, która zginęła w obozie w Trawnikach. Samego kompozytora wybuch wojny zmusił do ucieczki z rodzinnej Warszawy. Wyemigrował do Związku Radzieckiego i ostatecznie większość swojego życia spędził w Moskwie.
Na początku usłyszymy 2 Mazurki Mieczysława Weinberga na fortepian solo. Należą do najwcześniejszych zachowanych utworów kompozytora. Powstały w 1933 roku, kiedy ich autor miał zaledwie 14 lat. Obie miniatury to krótkie, proste formalnie kompozycje, odznaczające się wyrazistym rytmem i charakterem. Dominującym elementem są w nich nawiązania do polskiego folkloru oraz muzyki żydowskiej.
Pochodzące z 1947 roku 5 utworów na flet i fortepian tworzą formę suity. Otwierający cykl Pejzaż, rozpoczyna się cytatem z Preludium Debussy’ego Dziewczyna o włosach jak len. Dwa kolejne ogniwa to tańce – większe znaczenie zyskuje w nich wyrazista, uporządkowana metrorytmika. Część czwarta – Aria – stanowi emocjonalne centrum całej suity. Suitę wieńczy Trzeci taniec, w którym oba instrumenty prowadzą ze sobą zabawny, żywy dialog. Ten pełen energii, efektowny finał jest doskonałym zakończeniem całego cyklu.

Tadeusz Zygfryd Kassern uważany był w latach 30. XX wieku za jednego z najwybitniejszych kompozytorów swojego pokolenia. Ze względu na żydowskie pochodzenie, po wybuchu wojny kilkukrotnie zmieniał miejsce zamieszkania. Na wczesne kompozycje znaczący wpływ miała twórczość Szymanowskiego oraz stylistyka impresjonizmu. W późniejszym czasie wiodące znaczenie zyskały tendencje neoklasyczne. Jest także autorem znacznej ilości wartościowych dzieł o charakterze dydaktycznym.
Utrzymana w neoklasycznym stylu Sonatina na flet i fortepian pochodzi z 1948 roku, z okresu „amerykańskiego”. Ta niewielkich rozmiarów, pełna uroku kompozycja, mieni się różnobarwnością muzycznych pomysłów.

Na zakończenie koncertu na scenie zabrzmi muzyka Aarona Coplanda – kompozytora i dyrygenta, który zyskał sobie miano ojca muzyki amerykańskiej. Duet na flet i fortepian poświęcony jest pamięci Williama Kincaida – wybitnego flecisty oraz jednego z najbardziej wpływowych muzyków i pedagogów w Stanach Zjednoczonych. Utwór powstał na zamówienie studentów i przyjaciół zmarłego w 1967 roku artysty.

Aleksandra Biśta


Projekt dofinansowano ze środków Miasta Krakowa.
Partnerami festiwalu są: ZAiKS oraz Hotel Wawel

 

ANIA KARPOWICZ - absolwentka studiów solistycznych w Hochschule für Musik Detmold w klasie Janosa Balinta (2011) i Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi w klasie Antoniego Wierzbińskiego (2009). Laureatka ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów muzycznych w Polsce i w Niemczech (1999-2015). Stypendystka „Alumni Verein” Detmold oraz trzykrotnie laureatka indywidualnego stypendium artystycznego m.st. Warszawy. W latach 2006-2008 flecistka European Union Youth Orchestra. W ramach współpracy z EUYO występowała w Royal Albert Hall (the PROMS), Berliner Konzerthaus, Concertgebouw, Zurich Tonhalle i wielu innych salach koncertowych Niemiec, Szwajcarii, Włoch, Danii, Łotwy i Kazachstanu koncertując jako muzyk orkiestrowy z takimi osobowościami jak Sir James Galway, Janine Jansen, Andrzej Boreyko, Vladimir Askenhazy. Specjalizuje się w mikro-projektach miejskich realizowanych we współpracy ze społecznościami lokalnymi. W latach 2010-2012 prowadziła autorską scenę „Lokal Na Poważnie”, w ramach działania której odbyło się 26 koncertów i zabrzmiało 21 prawykonań interpretujących fenomen Nowej Warszawy (Dowgiałło, Przybylski, Błażejczyk, Zalewski i in). W 2014 roku brała udział w cyklu koncertów „WawaParis1914” wraz z Mariuszem Kłubczukiem i Barbarą Kingą Majewską wprowadzając muzykę klasyczną do przestrzeni publicznej, także na zaproszenie festiwalu tworzenia przestrzeni miejskiej „War<So>Vie”. W 2015 roku zrealizowała cykl 12 podwórkowych warsztatów „Dźwiękolory” z muzyką klasyczną i współczesną dla wspólnot lokalnych Śródmieścia. Projekt „Dźwiękolory” realizowany w Stacji Falenica otrzymał nagrodę portalu CzasDzieci.pl „Złote Słoneczniki” dla najlepszych zajęć muzycznych w Warszawie. W 2017 we współpracy z pianistą Markiem Brachą zainicjowała festiwal miejski „WarszeMuzik” – serię muzycznych interwencji w przestrzeń publiczną, realizowaną w podwórkach przedwojennych kamienic-ostańców getta warszawskiego. Festiwal „odpomina” historię Warszawy z pomocą muzyki kameralnej kompozytorów polskich żydowskiego pochodzenia: Władysława Szpilmana, Aleksandra Tansmana, Zygmunta Kasserna, Mieczysława Weinberga. Podczas 2. edycji festiwalu (2017, 2018) zabrzmiało 11 koncertów w sześciu lokalizacjach oraz specjalny recital na zaproszenie Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Podczas edycji w 2018 roku program festiwalu został rozszerzony o utwory młodych kompozytorów izraelskich (Aviya Kopelman) i utwory kameralne klasyków XX wieku (Aaron Copland). Od 2003 roku Ania Karpowicz aktywnie współpracuje z kompozytorami, ma w swoim dorobku wiele prawykonań i 37 utworów jej dedykowanych. W 2013 roku założyła kooperatywę muzyczną Hashtag Ensemble i kieruje jej pracami, realizując koncerty repertuarowe z muzyką XX i XXI wieku, a także angażując się w inicjatywy improwizatorskie i edukacyjne. Hashtag Ensemble występuje na festiwalach muzyki współczesnej, ale także gra z przechodniami na ulicy utwory L. Andriessena i improwizuje w starej cysternie na wodę. Grupa posiada w dorobku płyty: improwizacyjne Visegrad Songs (2015), #WITKACY (2018) i repertuarowe #NetworkMusic (2018), Trash Music (2018), płyty ukazały się nakładem Requiem Records Opus Series. Grupa wykonywała finałowe kompozycje w Konkursie Kompozytorskim im. T. Bairda (2017) i XV Międzynarodowym Konkursie im. T. Serockiego (2017). Hashtag Ensemble występuje na festiwalach muzyki nowej w Polsce i Europie: Tallin Afekt Festival, POLIN Music Festival, Sacrum Profanum, Warszawska Jesień, Poznańska Wiosna Muzyczna, Warszawskie Spotkania Muzyczne, Ogrody Muzyczne, i in. Ania Karpowicz jako solistka występowała na festiwalu Musica Electronica Nova w (2015 w utworze Michaela Beila), w Filharmonii w Łodzi (2016 w utworze Adama Porębskiego), w Filharmonii Świętokrzyskiej (2019 w utworze Mikołaja Majkusiaka), a także w salach koncertowych Akademii Muzycznej we Wrocławiu, Hochschule für Musik Dresden, Folkwang Universitat der Künste Essen, Studiu Koncertowym Polskiego Radia, sali koncertowej Uniwersytetu Muzycznego F. Chopina, Riga Birza Muzejs i in. Jako kameralistka koncertuje w Hashtag Ensemble, In:te:gro, Fl:Ar-Art oraz współpracuje z pianistą Markiem Brachą i organistą Michałem Markuszewskim. Ania Karpowicz jest prezeską zarządu Fundacji „Sfera Harmonii”, mieszka w Tel Awiwie z mężem i trójką dzieci Antoniną, Ignacym i Michaliną oraz goldenką o imieniu Duszka.
 

MAREK BRACHA – wzechstronny pianista wykształcony w Warszawie i Londynie. Aktywnie koncertuje z repertuarem muzyki klasycznej, który wykonuje na instrumentach współczesnych oraz tych z epoki.
Pianista współpracuje także z polskimi kompozytorami poszerzając repertuar o nowe pozycje solowe, kameralne oraz z towarzyszeniem orkiestr. Ma w dorobku prawykonania utworów I. Zalewskiego, D. Przybylskiego, J. Bruzdowicz, M. Majkusiaka. Koncertuje na fortepianach historycznych, jak również prowadzi wykłady i warsztaty przybliżające problemy wykonawstwa historycznego (m. in. Akademia Fortepianów Historycznych w Lusławicach w 2017 roku). Swoimi koncertami na całym świecie (m. in. Chiny, Japonia, Włochy, Niemcy, Francja, USA, Wenezuela, Chile) popularyzuje muzykę polską. Jako solista współpracuje z takimi dyrygentami jak: Jerzy Maksymiuk, José Maria Florêncio, Alun Francis czy Jacek Kaspszyk. W roli kameralisty występuje z Tobiasem Kochem, Marcinem Maseckim, Maciejem Frąckiewiczem oraz zespołami Atom String Quartet, Royal String Quartet i Meccore String Quartet. W lutym 2018 zadebiutował w Carnegie Hall w Nowym Jorku, wykonując utwory F. Chopina. W kwietniu tego roku wystąpił na 22. Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Warszawie. Jesienią pianista odbył trasę koncertową po Japonii, gdzie prezentował program zawierający stylizacje polskich tańców narodowych – mazurków, polonezów i krakowiaków. Ten repertuar przedstawił również publiczności w Singapurze, Norwegii, we Francji oraz na Łotwie. W styczniu roku 2019 pianista wziął udział w prawykonaniu Koncertu na flet i fortepian Mikołaja Majkusiaka. Koncert odbył się w Filharmonii Świętokrzyskiej. W styczniu i lutym odbyły się kolejne spektakle baletu Dama Kameliowa Johna Neumeiera, w którym pianista wykonywał na scenie utwory F. Chopina. Na kolejny sezon artystyczny artysta przygotowuje program koncertowy JewishMazurkas złożony z mazurków pisanych w XIX i XX wieku przez polskich kompozytorów żydowskiego pochodzenia. W tym programie znajdują się kompozycje M. Szymanowskiej, J. Wieniawskiego, Wł. Szpilmana, A. Tansmana, M. Weinberga.
Marek Bracha jest współzałożycielem i kuratorem festiwalu WarszeMuzik, który tworzy razem z flecistką Anią Karpowicz. Festiwal muzyki kameralnej odbywa się co roku w sierpniu w przestrzeni publicznej Warszawy w wybranych ocalałych, przedwojennych podwórkach na obszarze getta warszawskiego. Artysta jest absolwentem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem Teresy Manasterskiej, Joanny Ławrynowicz i Alicji Palety-Bugaj. Pianista ukończył również z wyróżnieniem studia Masters of Music w Royal College of Music w Londynie w klasie Kevina Kennera oraz studia podyplomowe na fortepianie u Vanessy Latarche i na instrumentach historycznych u Geoffrey’a Goviera. Do dokonań fonograficznych pianisty należy wydana przez NIFC solowa płyta z utworami Fryderyka Chopina, oraz nagrana dla wytwórni CD Accord płyta Modern Soul, na której Marek Bracha towarzyszy skrzypaczce Agacie Szymczewskiej. Płyta otrzymała nagrodę Supersonic magazynu „Pizzicato”. Marek Bracha jest reprezentowany i rekomendowany przez Stowarzyszenie im. Ludwiga van Beethovena.