KONCERT UNIWERSYTECKI

TRIO FILHARMONIKÓW KRAKOWSKICH to zespół stworzony przez oboistę Pawła Nyklewicza, klarnecistę Janusza Antonika i fagocistę Wojciecha Turka – solistów-kameralistów Filharmonii Krakowskiej. W ciągu lat współpracy wykonali wiele  utworów  kameralnych  w formacjach o zróżnicowanych obsadach instrumentalnych.  Trio Filharmoników Krakowskich stawia sobie za cel propagowanie muzyki polskich kompozytorów, takich jak Lutosławski, Spisak, Szałowski, Tansman i inni. Artystyczną misją zespołu jest przedstawienie utworów przeznaczonych na trio stroikowe od nieznanej dotąd strony. Członkowie Trio Filharmoników Krakowskich są wychowankami  Janusza Grabowskiego – wybitnej postaci krakowskiej kameralistyki i twórcy Krakowskiego Tria Stroikowego.
 

Janusz ANTONIK – absolwent klasy klarnetu Stanisława Przystasia w Akademii Muzycznej w Krakowie. Uczestniczył w wielu kursach muzycznych, prowadzonych przez Andrzeja Janickiego, Guy Deplusa i Guy Dangaina.
Jest pierwszym klarnecistą i solistą Filharmonii im. K. Szymanowskiego w Krakowie, z którą koncertował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Japonii i Korei Południowej. Współpracuje z orkiestrą Sinfonia Varsovia i Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej.
Prowadzi bogatą działalność koncertową jako solista i kameralista. Brał udział w wielu festiwalach muzycznych, m.in.: Warszawska Jesień, Muzyka w Starym Krakowie, Kolory Polski, Dni Grażyny Bacewicz, Dni Kompozytorów Krakowskich, Usedomer Musikfestival, Schubertiaden Schnackenburg. Ma na swoim koncie wiele nagrań i prawykonań, m.in. światowe prawykonanie Concerto 2000 na klarnet i orkiestrę symfoniczną M. Chyrzyńskiego (Kraków 2001).
Wykłada na kursa mistrzowskich, seminariach i lekcjach pokazowych, zasiada w jury przesłuchań i konkurów klarnetowych. Związany od 1985 z Akademią Muzyczną w Krakowie, gdzie prowadzi klasę klarnetu i studiów orkiestrowych. W 2013 roku otrzymał tytuł doktora habilitowanego sztuki.

Paweł NYKLEWICZ – absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie Jerzego Kotyczki (dyplom z wyróżnieniem w 2000). W 1998 roku wygrał stypendium Yamaha Music Foundation dla najlepszych studentów.
Laureat wielu krajowych i międzynarodowych konkursów muzycznych. Uczestniczył w licznych kursach organizowanych przez takie instytucje, jak: Mozarteum w Salzburgu czy Bachakademie w Stuttgarcie.
Paweł Nyklewicz koncertuje jako solista i kameralista w kraju i granicą, występując m.in.: z Filharmonią Krakowską, Capellą Bydgostiensis, Sopocką Orkiestrą Kameralną, zespołem Philharmonia Quintet. Współpracuje z wieloma wybitnymi dyrygentami oraz solistami. Współtworzy zespół kameralny Philharmonia Quintet, z ktorym nagrał płytę zatytułowaną Jewish Roots. Jest pierwszym oboistą Orkiestry Filharmonii im. K. Szymanowskiego w Krakowie.

Wojciech TUREK – w 1985 roku ukończył krakowską Akademię Muzyczną w Krakowie w klasie fagotu Kazimierza Siudmaka. Był stypendystą Konserwatorium w Genewie w klasie wirtuozowskiej Rogera Birnstingla.
Laureat I nagrody Konkursu im. K. Kurpińskiego we Włoszakowicach (1984) oraz finalista konkursu instrumentów dętych w Anconie, jak również konkursów muzyki kameralnej w San Sebastian i Paryżu.
Wojciech Turek prowadzi działalność koncertową jako solista i kameralista. Współpracował z Orchestre de la Suisse Romande, orkiestrami Geneva Camerata i Sinfonia Varsovia, Capellą Cracoviensis, Orkiestrą Kameralną Amadeus pod dyrekcją Agnieszki Duczmal. Jest pierwszym fagocistą w orkiestrze Filharmonii Krakowskiej. W swoim dorobku artystycznym posiada liczne nagrania płytowe, radiowe i telewizyjne.
Prowadził kursy interpretacji muzycznej w Dusznikach-Zdroju. Od 1990 roku jest pedagogiem Akademii Muzycznej w Krakowie.

Stanisław WALTOŚ – profesor nauk prawnych, specjalista w zakresie historii prawa i postępowania karnego. Urodził się w 1932 roku w Stanisławowie. W 1954 roku skończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1962 uzyskał stopień naukowy doktora za rozprawę Funkcje i formy aktu oskarżenia w procesie karnym, w 1968 doktora habilitowanego na podstawie pracy Model postępowania przygotowawczego na tle prawnoporównawczym. W 1979 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1987 profesora zwyczajnego.
Od 1956 pracował w Katedrze Postępowania Karnego UJ i przez wiele lat pełnił funkcję jej kierownika. W 2002 przeszedł na emeryturę, pozostając wykładowcą Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Członek  Polskiej Akademii Nauk i  Polskiej Akademii Umiejętności, przez dziesięciolecia zajmował kierownicze stanowiska w strukturach obu instytucji. Od 1977 do 2011 był dyrektorem Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Maius. Został wiceprzewodniczącym prezydium Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Muzeów ICOM oraz członkiem Komitetu Redakcyjnego „Czasopisma Prawno-Historycznego”.
W latach 80. uczestniczył w pracach Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych „Solidarności”. W latach 1992–1997 był ekspertem Rady Europy, a w 1994 ekspertem rządu Republiki Łotewskiej. Uczestniczył w pracach nad polskim kodeksem karnym z 1997 roku.
Autor, współautor i redaktor około 450 publikacji naukowych, głównie z zakresu postępowania karnego, w tym wznawianego i aktualizowanego podręcznika akademickiego Proces karny, zarys systemu. Współpracował m.in. z Kazimierzem Buchałą, Marianem Cieślakiem, Andrzejem Markiem. We wrześniu 2004 za książkę Na tropach doktora Fausta i inne szkice otrzymał nagrodę Krakowska Książka Miesiąca. Do wybranych publikacji Stanisława Waltosia należą: Pitaval krakowski, z S. Salmonowiczem i J. Szwają (1962, 5 wydań do 2010); Akt oskarżenia w procesie karnym (1963); Zarys prawa karnego materialnego i procesowego, z K. Buchałą (1971); Postępowanie szczególne w procesie karnym: postępowania kodeksowe (1973); Proces karny w kazusach (1974); Zasady prawa i procesu karnego, z K. Buchałą (1975); Krajobraz „Wesela” (1982); Proces karny: zarys systemu (1985, 10 wydań do 2009); Podstawy prawa i procesu karnego, z A. Markiem (1999, 4 wydania do 2008); Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego (1999); Naczelne zasady procesu karnego (1999); Owoce zatrutego drzewa (2010); Grabież Ołtarza Wita Stwosza (2015).
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998, 2011). Laureat V edycji Nagrody im. prof. Aleksandra Gieysztora, przyznawanej przez Fundację Kronenberga za troskę o dobro kultury polskiej. Uhonorowany tytułami doktora h.c. Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (2004) i Uniwersytetu Warszawskiego (2011).

Najmniej kłopotów sprawia znaczenie słowa „tradycja” . Na ogół przyjmuje się, że przekazywane z pokolenia na pokolenia obyczaje, zasady, sposoby i rytuały postępowania lub wykonywania zawodu.
Taka też jest tradycja uniwersytecka, inaczej mówić, tradycja współczesnej szkoły wyższej. Rozróżnić w niej można dwa segmenty: zasady etyki akademickiej oraz ceremoniał uniwersytecki.
Europejskie uniwersytety sięgają swą tradycją XI wieku, bez względu na to, czy rzeczywiście powstał w tym czasie pierwszy uniwersytet, w Bolonii. Kreowanie standardów etycznych społeczności akademickiej  zaczęło się jednak nie wcześniej jak w XIX w. W Polsce międzywojennej wielką rolę odegrał słynny wykład  Kazimierza Twardowskiego.
W Polsce projekt pierwszego kodeksu dobrych obyczajów w nauce  powstał dopiero w latach 70. XX wieku.
Uprawianie nauki to dzisiaj przede wszystkim działalność zawodowa. Nie jest wolna zatem i od zachowań nieetycznych. Rodzą się podwójne standardy postępowania.  Czy zasady wykształcone w przeszłości i  utrwalone tradycją są tu pomocne ? Czy realny jest powrót do wiktoriańskiego  „nie wypada” ?
W tym samym czasie drugi segment, pielęgnowanie ceremoniału,  staje się coraz bardziej  w społeczeństwie widoczny.  Czy główne jego wyznaczniki  w postaci tytulatury, tóg, insygniów, uroczystych form procedowania, łącznie z łaciną,  nie stają się jednak zgrzytami w  dzisiejszym świecie?

prof. Stanisław Waltoś