telefon:
506 625 430
czynna
7.01 – 10–14, 15–19, 8.01 - 11:30–15:30, 17–18, 9.01 - 9:30–13:30, 17–18
tel/fax:
od poniedziałku do piątku w godzinach 9 - 16, tel. 504 856 500, 12 619 87 22
e-mail:
MUSICA-ARS AMANDA
powiększ
wykonawcy:
Portrety kompozytorów - DVOŘÁK
Orkiestra Filharmonii Krakowskiej
Marek Wroniszewski – dyrygent
repertuar:
Antonín Dvořák
– Uwertura koncertowa Karnawał op. 92
– Tańce słowiańskie op. 46 nr 1, 2, 5, 7 i 8
– Legendy op. 59 nr 1, 3, 6, 8 i 9
– Finał z IX Symfonii e-moll Z Nowego Świata op. 95
Marek WRONISZEWSKI – dyrygent. Studia w zakresie dyrygentury symfoniczno - operowej rozpoczął w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, w której otrzymał licencjat w klasie prof. Elżbiety Wiesztordt, następnie kontynuował w Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie kształcił się w klasie prof. Mirosława Jacka Błaszczyka (dyplom z wyróżnieniem). Posiada także tytuły magistra sztuki w specjalności fortepian i fagot, uzyskane w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, z którą obecnie jest związany jako dyrygent i pianista kameralista.
Kierownik orkiestry i asystent dyrygenta w Polskiej Orkiestrze Sinfonia Iuventus. Współpracuje z wybitnymi dyrygentami, m. in. Michaiłem Jurowskim ( m.in. nagranie i współczesne światowe prawykonanie opery Antona Rubinsteina ,,Mojżesz”), Gabrielem Chmurą, Mirosławem Jackiem Błaszczykiem, Tadeuszem Kozłowskim, Andrzejem Boreyką, Piotrem Gajewskim. Półfinalista i laureat nagrody dla najlepszego polskiego uczestnika na X Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach; finalista VI Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Dyrygentów w Białymstoku. Regularnie dyryguje orkiestrami Filharmonii Śląskie i Świętokrzyskiej, Orkiestrą Symfoniczną Uniwersytetu Muzycznego im. F. Chopina w Warszawie, Orkiestrą Symfoniczną w Zamościu, Polską Filharmonią Sinfonia Baltica, Toruńską Orkiestrą Symfoniczną. W 2016 roku wraz z orkiestrą Capella Thoruniensis nagrał płytę z utworami Artura Banaszkiewicza. W 2017 roku został uhonorowany Medalem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków ,,Za zasługi dla muzyki polskiej”.
Był pierwszym czeskim kompozytorem, który zyskał międzynarodowe uznanie i sławę. Nigdy jednak nie zapominał o swoich korzeniach, a inspiracją do wielu jego dzieł była rodzima kultura – słowiańska muzyka ludowa, baśnie, legendy, ale też utwory czeskich pisarzy i poetów. Dziś Antonín Dvořák jest uznawany nie tylko za najwybitniejszego przedstawiciela czeskiej szkoły narodowej, ale też za jednego z najważniejszych kompozytorów w historii muzyki.
Dvořák był najstarszym z dziewięciorga dzieci karczmarza i muzykanta. Wspierany przez ojca, muzyki uczył się od najmłodszych lat: najpierw gry na skrzypcach, później na organach. Jako nastolatek przeniósł się do Pragi, gdzie wstąpił do szkoły organistowskiej. Po jej ukończeniu kompozytor chwytał się różnych muzycznych zajęć, żeby zarobić na życie – pracował jako muzyk orkiestrowy, grając w kawiarniach i na balach, a później w teatrze operowym pod batutą innego wielkiego czeskiego kompozytora, Bedřicha Smetany. Dawał też lekcje gry na fortepianie (w ten sposób poznał zresztą swoją przyszłą żonę, Anne Čermakovą). Dvořák utrzymywał się w ten sposób przez kilkanaście kolejnych lat. Jego zarobki były tak marne, że nie było go stać na własne lokum – mieszkał ze znajomymi, czasem kątem u przyjaciół czy rodziny. Mimo trudnych warunków cały czas komponował. W tym trudnym okresie powstało wiele utworów kameralnych, kilka symfonii, pieśni, utworów fortepianowych, a nawet opera. Tylko że… mało kto o tym wiedział. Młodemu twórcy z biednej rodziny, bez wpływowych znajomych, nie było łatwo rozpocząć kompozytorskiej kariery. Skromny i wyjątkowo krytyczny wobec siebie kompozytor większość dzieł chował więc do szuflady.
Tak naprawdę jako kompozytor Dvořák zadebiutował dopiero po trzydziestce, a punktem zwrotnym okazało się przyznanie mu stypendium rządu austriackiego. W komitecie oceniającym nadesłane utwory zasiadał Johannes Brahms, który zachwycony talentem czeskiego kompozytora stał się jego gorliwym promotorem, a wkrótce również przyjacielem. Brahms polecił Dvořáka swojemu niemieckiemu wydawcy, co umożliwiło wykonania jego utworów poza rodzimą Pragą. To właśnie wydawca Fritz Simrock zamówił słynne Tańce słowiańskie (najpierw w wersji na fortepian na 4 ręce, później również na orkiestrę). Co ciekawe Dvořák ani w Tańcach, ani w innych kompozycjach inspirowanych folklorem, nie zacytował oryginalnych melodii ludowych, a stworzył własne oryginalne tematy oddające ducha tradycyjnych pieśni i tańców.
Drogę do wielkiej międzynarodowej kariery otworzył Dvořákovi londyński sukces jego oratorium Stabat Mater w 1883 roku. Lata 80. I 90. to czas podróży koncertowych do wielu miast Europy i Stanów Zjednoczonych, ale też intensywnej pracy twórczej. To właśnie w tym ostatnim okresie powstały jego najwybitniejsze dzieła, m.in.: Koncert wiolonczelowy h-moll, IX Symfonia Z Nowego Świata, czy wreszcie Rusałka. Opera opowiadająca baśniową historię tragicznej miłości wodnej nimfy do człowieka to, zdaniem wielu badaczy, nie tylko najlepszy utwór scenicznym Dvořáka, ale także jego opus magnum, w mistrzowski sposób łączące doskonałą technikę kompozytorską z wyjątkową świeżością i bogactwem pomysłów melodycznych, harmonicznych i instrumentacyjnych.
Barbara Kalicińska
Wersja do druku
© Filharmonia Krakowska 2010