KONCERT ORATORYJNY

Jolanta KOWALSKA-PAWLIKOWSKA – ukończyła Akademię Muzyczną w Krakowie w klasie śpiewu Agnieszki Monasterskiej oraz studia podyplomowe w Guildhall School of Music and Drama w Londynie (dwukrotnie z wyróżnieniem). Uczestniczka kursów mistrzowskich Heleny Łazarskiej, Teresy Żylis-Gary, Paula Esswooda, Barbary Schlick, Petera Kooji. Trzykrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki (2004–2007), wyróżniona Stypendium Twórczym Miasta Krakowa (2009) oraz stypendium programu Młoda Polska (2009). Laureatka Bach Singers Prize (2008), Thelma King Award for Singers (2009), III nagrody w Międzynarodowym Konkursie im. A. Sari w Nowym Sączu (2011), nagrody Fundacji Christa Bach-Marschall w Internationaler Johann-Sebastian-Bach-Wettbewerb w Lipsku (2008), Jurica Murai Prize za najlepszą interpretację na festiwalu Varaždin Baroque Evenings (2009), wyróżnienia w Mozartowskim Konkursie Wokalnym w Londynie (2008).
Współpracuje z zespołem The Musicke Companye, z którym dała szereg koncertów w Wielkiej Brytanii, oraz od 2003 roku także z Capellą Cracoviensis, z którą odbyła tournées po Kazachstanie, Francji, Szwajcarii, Niemczech, Finlandii, Chorwacji, Włoszech, Ukrainie, Białorusi. Brała udział w festiwalach Opera Rara i Misteria Paschalia w Krakowie, Chichester Festivities, La Folia w Rougemont, Festival de Cannes, Bachfest, organizowanym przez London Bach Society w Londynie. Z orkiestrą Les Musiciens du Louvre Grenoble pod dyrekcją Marca Minkowskiego gościła w 2011 na festiwalu Opera Rara w Alcinie Haendla, a w 2012 odbyła tournée po Hiszpanii, Francji i Niemczech z Pasją wg św. Mateusza J.S. Bacha. W roku 2015 wystąpiła w Wersalu z Jordim Savallem, na festiwalu Opera Rara w Koronacji Poppei Monteverdiego z zespołem La Venexiana pod batutą Claudia Cavina, na festiwalu Misteria Paschalia w Jefte Haendla z Accademia Bizantina pod batutą Ottavia Dantonego, a na zakończenie sezonu koncertowego NOSPR 2015/16 w partii Zerliny w Don Giovannim Mozarta pod batutą Alexandra Liebreichta.
W repertuarze ma ponadto partie w operach Purcella (Belinda w Dydonie i Eneaszu), Mozarta (Zuzanna w Weselu Figara, Despina w Così fan tutte, Pamina i Papagena w Czarodziejskim flecie), Glucka (Eurydyka w Orfeuszu i Eurydyce).
Jolanta Pawlikowska zajmuje się również dydaktyką. Jest asystentką na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej w Krakowie. W roku 2018 uzyskała stopień doktora sztuk muzycznych.

Stefanos TSIALIS – od 2014 główny dyrygent i dyrektor artystyczny Państwowej Orkiestry w Atenach. Urodził się w Hermoupolis jako syn Greka i Dunki. Po studiach pianistycznych w konserwatorium w Salonikach oraz muzykologicznych na uniwersytecie w Kopenhadze, kształcił się jako dyrygent i korepetytor w Wyższej Szkole Muzycznej w Wiedniu oraz podczas kursów mistrzowskich prowadzonych przez Leonarda Bernsteina, Václava Neumanna i Rolfa Reutera.
Pierwsze doświadczenia dyrygenckie zdobywał w Staatstheater w Meiningen. W roku 1995 poprowadził tam niemiecką premierę opery Medea M. Theodorakisa, co zapoczątkowało jego wieloletnią współpracę z kompozytorem (obecnie uznawany jest za jednego z wiodących w świecie interpretatorów muzyki swego rodaka). W 1996 roku otrzymał stypendium od Richard-Wagner-Stiftung. Do Meiningen powrócił w latach 2005–2009 jako wicedyrektor muzyczny oraz stały dyrygent. W tym czasie miał okazję pracować z reżyserami scenicznymi tej miary, co Peter Konwitschny, August Everding i Christine Mielitz, m.in. przy realizacji oper Elektra i Salome R. Straussa, Wozzeck A. Berga, Jenůfa L. Janáčka.
W latach 1997–2004 był głównym dyrygentem Mitteldeutsche Kammerphilharmonie (orkiestra została wówczas oficjalnym ambasadorem muzycznym Republiki Federalnej Niemiec), jednocześnie 2001–2004 stałym dyrygentem gościnnym Berliner Symphoniker, a od 2006 stałym dyrygentem gościnnym Państwowej Orkiestry w Atenach. W latach 2009–2013 główny dyrygent i dyrektor artystyczny Thüringen Philharmonie w Gocie.
Współpracował z ponad 80 zespołami w Europie, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Afryce Pd., na Kubie, m.in. orkiestrami symfonicznymi w Montrealu, Winnipeg, Berlinie, Norymberdze, Aarhus, Stavanger, Kopenhadze, Dortmundzie, Stuttgarcie, Ljubljanie, Salonikach, Krakowie, Belgradzie, Durbanie, ze Staatskapelle Weimar, Brandenburgisches Staatsorchester Frankfurt, Tonkünstler-Orchester Niederösterreich w Wiedniu, Orkiestrą Filharmonii im. G. Enescu i Narodową Orkiestrą Radiową w Bukareszcie, kubańską Orquesta Sinfónica Nacional, MDR Sinfonieorchester Leipzig, orkiestrą Teatro Comunale di Bologna i Teatro Massimo Bellini, L’Orchestra Haydn w Bolzano. W 2007 roku gościł w Filharmonii Krakowskiej.
Regularnie zapraszany do współpracy z Katarską Orkiestrą Filharmoniczną, Hamburger Symphoniker, Saarländische Staatsorchester i Thüringen Philharmonie, w sezonie 2018/2019 i 2019/2020 ma ponadto w planach koncerty z orkiestrami Norymbergi, Salonik, Hawany, Aalborg, Rostocku, Philharmonie Südwestfalen, Münster, orkiestrą Teatro Comunale di Bologna, Royal Bangkok Symphony Orchestra, orkiestrą symfoniczną greckiego radia. W 2018 prowadził koncert inaugurujący sezon Katarskiej Orkiestry Filharmonicznej (Sinfonia domestica R. Straussa).
Brał udział w wielu prestiżowych festiwalach, w tym Festival van Vlaanderen, Festiwale Haendlowskie w Halle i Kopenhadze, Tivoli w Kopenhadze, Braunschweig Classix, Internationales Musikfest Hamburg, EXPO 1992 (Sewilla) i EXPO 2000 (Hanower), Festival Estoril-Lisboa.
Stefanos Tsialis nagrywał dla wytwórni Genuin i Centaur, a jego występy radiowe i telewizyjne rejestrowały stacje ARD, MDR, NDR, Deutschland Radio Kultur oraz rozgłośnie w Grecji, Rumunii, Afryce Pd., Włoszech.
Od kilku lat coraz intensywniej poświęca się wykonawstwu i nagraniom muzyki filmowej. Zna osiem języków.

Indie, Polska, Francja i Szwajcaria – koloryt tych krajów odnajdziemy w muzyce symfonicznej i oratoryjnej, która zabrzmi w Filharmonii Krakowskiej.

Kontynuując świętowanie 200. rocznicy urodzin Stanisława Moniuszki, tym razem usłyszymy uwerturę do Parii, ostatniej ukończonej opery kompozytora i jedynej poza Halką opery seria z jego bogatego i różnorodnego katalogu. Moniuszkę pociągał modny w epoce romantyzmu orientalizm, stąd pomysł skomponowania pod koniec życia opery, której akcja rozgrywa się w starożytnych Indiach. Autor libretta, Jan Chęciński, sięgnął po tragedię Paria francuskiego dramaturga Casimira Delavigne’a, miłośnikom opery znanego jako autora Nieszporów sycylijskich, które stały się podstawą libretta opery G. Verdiego. Dramat Delavigne’a stanowi krytykę ustroju kastowego w Indiach. Główny bohater – Idamor, dzielny obrońca Ojczyzny, zostaje zabity przez arcykapłana, gdy okazuje się, że pochodzi z najniższej, pozbawionej wszelkich praw, kasty pariasów. Interesująca jest próba zaakcentowania w partyturze kolorytu lokalnego (couleur locale), tak jak w Chórze Braminów O Surja wspaniały... Prapremiera Parii odbyła się 11 grudnia 1869 roku w Teatrze Wielkim w Warszawie. Moniuszko liczył, że ze względu na egzotyczną tematykę jego opera trafi do zachodnich teatrów, tak się jednak nie stało, gdyż dzieło szybko zdjęto z afisza. Trzy lata później kompozytor zmarł. Uwertura do Parii, obok wspaniałej Bajki, należy do najlepszych dzieł orkiestrowych Moniuszki, których jest przecież tak niewiele…

Pełna blasku, uroczysta i niezwykle kolorowa Gloria na sopran, orkiestrę i chór Francisa Poulenca należy do najbardziej cenionych dzieł francuskiego twórcy, należącego do Grupy Sześciu. Skomponowana na zamówienie Koussevitsky Foundation of America, została wykonana po raz pierwszy 21 stycznia 1961 roku w Bostonie przez Bostońską Orkiestrę Symfoniczną. Podzielona na sześć części Gloria rozpoczyna i kończy się w tonacji G-dur. W dramatycznej części trzeciej Domine Deus, Rex caelestis, utrzymanej w tonacji h-moll, do chóru dołącza sopran, który powraca jeszcze w częściach V i VI. To błyskotliwe dzieło jest urzekającą mieszanką powagi i psotności, typową dla Poulenca.

Niezwykle interesująca pod względem kolorystyki i użytej instrumentacji jest również kolejna religijna kompozycja innego członka Grupy Sześciu – Szwajcara związanego z francuskim życiem muzycznym – Arthura Honeggera. Jego barwna III Symfonia Liturgiczna, to dzieło które powstało jako pokłosie II wojny światowej. Podzielona jest na trzy części, których tytuły odwołują się do liturgicznych tekstów: sekwencji Dies irae, De profundis clamavi z Psalmu 130 oraz Dona nobis pacem z mszy. Swoją kompozycją Honegger chciał pokazać człowieka w sytuacji powojennej, błagającego Boga o pokój.

Mateusz Borkowski