KONCERT SYMFONICZNY

Fabrizio VENTURA – urodził się w Rzymie, tam też studiował kompozycję i grę na fortepianie. W 1985 roku ukończył studia z zakresie dyrygentury w klasie Karla Österreichera w Hochschule für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu.
W latach 1989–1994 Fabrizio Ventura był dyrektorem muzycznym Teatru Muzycznego w Biel/Bienne (Szwajcaria), w latach 1994–1998 pierwszym dyrygentem w Teatrze Państwowym w Brunszwiku, a 1998–2002 w Teatrze Państwowym w Norymberdze. Piastował stanowisko generalnego dyrektora muzycznego Südthüringische Staatstheater w Meiningen (2002–2004), a następnie Teatru i Orkiestry Symfonicznej w Münster (2007–2017). W 2005 roku został głównym dyrygentem Państwowej Opery w Stambule.
Artysta poprowadził wiele produkcji operowych w prestiżowych salach koncertowych, takich jak Opera Królewska w Sztokholmie, Duńska Opera Królewska w Kopenhadze, Volksoper w Wiedniu, Opera Państwowa w Pradze, Teatro dell’Opera di Roma, Teatro Verdi Trieste, Teatro Carlo Felice di Genova, Arena di Verona, Opéra de Nice, Royal Opera House w Covent Garden w Londynie oraz Teatr Festiwalowy w Edynburgu. W roku 2002 z sukcesem zadebiutował na deskach opery w Sydney, gdzie poprowadził spektakl Cyganerii Pucciniego.
Fabrizio Ventura dyrygował tak znakomitymi zespołami, jak Sinfonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Bayerische Staatsorchester w Monachium, Münchner Rundfunkorchester, MDR-Sinfonieorchester Leipzig, Het Residentie Orkest w Hadze, Staatsorchester Stuttgart, Stuttgarter Kammerorchester, Beethoven Orchester Bonn, European Union Youth Orchestra, Klangforum Wien, Wiener Kammerorchester, Zürcher Kammerorchester, Orchestra del Teatro Comunale di Bologna, Orquesta Nacional do Porto, orkiestry filharmonii w Stuttgarcie i Bratysławie.

Duet SOLLINI – BARBATANO powstał w 2004 roku. Zarówno Marco Sollini, jak i Salvatore Barbatano działali wcześniej jako soliści i kameraliści. Artyści występowali m.in. podczas Schouwburg Festival w Dżakarcie, Międzynarodowego Festiwalu Santorini, Interfest w Bitoli, Kamerfest w Prisztinie, międzynarodowego festiwalu im. G.B. Viottiego w Vercelli (z orkiestrą symfoniczną Sanremo), międzynarodowego festiwalu muzycznego Pałace Petersburga, w Stowarzyszeniu Filharmonicznym w Oslo, Kursaal w Bad Wildbad, Teatro Politeama w Palermo, Teatro Bibiena w Mantui. Na Węgrzech koncertowali w zamku Thury w Várpálota, w Pałacu Nádasdych w Nádasdladány, a także w Instytucie Kultury Włoskiej w Budapeszcie. W 2014 roku wykonali koncerty na dwa fortepiany J.S. Bacha i G.B. Pergolesiego w ramach Valletta International Baroque Festival (Malta). Zorganizowali festiwal muzyki kameralnej Armonie della Sera – Sollini jest twórcą projektu i dyrektorem artystycznym, a Barbatano organizatorem ds. muzycznych.
Artyści dokonali prawykonań zadedykowanych im dzieł Patrizia Marronego: Carnevale napoletano (2009, z Orchestra da Camera della Campania pod dyrekcją Luigiego Piovano), oraz Le Mille e una notte (2011). Wśród dzieł dedykowanych im znalazły się ponadto: Allegro brutale con Pavana op. 55 Sergio Calligarisa, Fermo – Immagine Michelego dall’Ongaro oraz Tanghitud 4 Luisa Bacalova.
Duet Sollini–Barbatano nagrał m.in. album z dziełami na fortepian na cztery ręce  Rachmaninowa, wszystkie koncerty na dwa fortepiany Bacha, utwory kameralne Rossiniego i Mascagniego, płytę z koncertami na trzy fortepiany KV 242 (z pianistką Glorią D’Atri) oraz na dwa fortepiany KV 365 Mozarta, a także z Koncertem na dwa fortepiany Poulenca.

Kim jest artysta? Czy dzieła, które tworzy, charakteryzują jego prawdziwą osobowość? Podobno W.A. Mozart nie grzeszył skromnością. Jako „cudowne dziecko” wzbudzał zainteresowanie i sympatię, ale w dorosłym życiu był uznawany za bufona, aroganta i chwalipiętę. Trudny charakter kompozytora musiała znosić Nannerl – utalentowana  siostra Mozarta, koncertująca z bratem lecz zawsze pozostająca w jego cieniu. Z myślą o ich wspólnych występach, w 1779 roku w Salzburgu Wolfgang skomponował Koncert Es-dur na dwa fortepiany i orkiestrę. W przeciwieństwie do Mozarta, A. Szałowski nie lubił rozgłosu. Rzadko gościł na przyjęciach, niewiele opowiadał o sobie. Mawiano o nim, że „komponował muzykę – nie siebie”. Najpopularniejsze dzieło Szałowskiego, czyli Uwertura na orkiestrę symfoniczną, została nagrodzona podczas światowej wystawy w Paryżu i wraz z utworem Beli Bartóka uznana za najciekawsze wydarzenie sezonu 1936/37. Tymczasem krótkie życie G.B. Pergolesiego pozostawiło badaczom niedosyt informacji na temat charakteru włoskiego artysty. Autor Koncertu C-dur nie zdążył doświadczyć sławy. Żył zaledwie 26 lat, zmarł  przedwcześnie w 1736 roku. Blisko półtora wieku później na świat przyszedł jego rodak, przedstawiciel generazione dell’ ottanta – Alfredo Casella. W 1910 roku w Paryżu Casella zaprezentował światu symfonię, zadedykowaną rumuńskiemu twórcy G. Enescu. Jak wiadomo, kilka lat później wybuchła I wojna światowa, która na długi czas pokryła kurzem wiele partytur; także Caselli. Koncert w Krakowie to polskie prawykonanie jego II Symfonii.  

Dorota Staszkiewicz