Polish
English
KALENDARZ
zwiń hide calendar
pokaż cały miesiąc
KASA BILETOWA

telefon:

506 625 430

czynna


7.01 – 10–14, 15–19, 8.01 - 11:30–15:30, 17–18, 9.01 - 9:30–13:30, 17–18

 REZERWACJA

tel/fax:

od poniedziałku do piątku w godzinach 9 - 16, tel. 504 856 500, 12 619 87 22

e-mail:

KALENDARIUM

KONCERT ORATORYJNY

2017-04-08, Sobota
18:00

rodzaj abonamentu: Abonament S
miejsce: Sala Filharmonii

cena biletów:
45 zł
35 zł
30 zł
25 zł
Zarezerwuj bilet
fot. Krzysztof Kalinowski
powiększ

wykonawcy:

80. rocznica śmierci Karola Szymanowskiego

Orkiestra i Chór Filharmonii Krakowskiej
Charles Olivieri-Munroe – dyrygent
Elżbieta Szmytka - sopran
Ewa Marciniec – alt
Leszek Skrla – baryton
Teresa Majka-Pacanek – chórmistrz
 



repertuar:

Piotr Czajkowski – III Suita orkiestrowa G-dur op. 55
Karol Szymanowski – Stabat Mater op. 53


Charles OLIVIERI-MUNROE - począwszy od sezonu 2015/2016 Dyrektor Artystyczny i Główny Dyrygent Filharmonii Krakowskiej. Jednocześnie od 2011 roku piastuje stanowisko Pierwszego Dyrygenta Orkiestry Filharmonicznej Południowej Westfalii. Od 1997 roku Maestro jest także Dyrygentem Honorowym Orkiestry Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach, a od 2005 roku pozostaje dyrygentem gościnnym Orkiestry Festiwalu w Round Top (Teksas).
W poprzednich latach Charles Olivieri-Munroe pełnił funkcję Głównego Dyrygenta podczas Colorado Crested Butte Festival i Dyrektora Artystycznego niemieckiej Inter-Regionales Symfonie Orchester (2008), w latach 2001-2004 był Głównym Dyrygentem Słowackiej Radiowej Orkiestry Symfonicznej, a w okresie od 1993 do 1995 roku obejmował stanowisko asystenta dyrygenta Karlsbad Symphony Orchestra.
Maestro jest znany ze swojego talentu i charyzmy, międzynarodowa prasa docenia go za nowatorskie interpretacje słowiańskiego repertuaru i za wrażliwość na czystość brzmienia orkiestry. Dyrygent występował na pięciu kontynentach z najlepszymi światowymi zespołami, w tym z Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Filharmonii Czeskiej, Orkiestrą Symfoniczną Montrealu, Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii w Sankt Petersburgu, Duńską Radiową Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej w Warszawie, Królewską Orkiestrą w Brukseli, orkiestrami symfonicznymi w Budapeszcie, Toronto, Oregonie, Nowym Jorku, Sydney, Amsterdamie, Frankfurcie, Atenach, Istambule, Lizbonie, Tokio, Seulu i Santiago (Chile).
W 2001 roku dyrygent zadebiutował w operze, dyrygując Falstaffem Giuseppe Verdiego na scenie Opery Komicznej w Berlinie. Od tego czasu dyrygował Don Giovannim Wolfganga Amadeusza Mozarta w Mediolanie, Aidą Verdiego w Teatro Fenice w Wenecji na festiwalu Lago di Como, występował też w Praskiej Operze Narodowej i Praskiej Operze Państwowej. W 2010 roku objął kierownictwo muzyczne nad spektaklem Żywot rozpustnika Igora Strawińskiego, wystawianym przez Warszawską Operę Kameralną. W lutym 2014 roku poprowadził w Teatrze Antonina Dvořáka znakomicie przyjęte przez krytykę wykonanie Genowefy Roberta Schumanna.
Urodzony na Malcie, dorastał w Toronto, gdzie studiował fortepian u znakomitego pedagoga, Borisa Berlina, w Królewskim Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie w Toronto. Trzykrotnie został laureatem stypendium rządowego w Ontario, które pozwoliło mu wyjechać na studia dyrygenckie do Akademii Muzycznej im. L. Janáčka w Brnie, gdzie uczył się pod kierunkiem Otakara Trhlika. Pracował również pod okiem Jiri Belohlavka i odbył dwa kursy wakacyjne w L’Accademia Musicale Chigiana w Sienie, gdzie miał okazję współpracować z takimi profesorami jak Ilia Musin i Yuri Temirkanov. W 1997 roku Charles Olivieri-Munroe odebrał grant w wysokości 20 tysięcy dolarów od Rady Sztuki Kanady. Jego kariera dyrygencka została rozpoczęta przez pasmo zwycięstw w międzynarodowych konkursach, na czele z pierwszą nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna w 2000 roku, gdzie otrzymał także nagrodę wytwórni Supraphon Records, jak również nagrody Miasta Praga i Czeskiego Radia.
W 2013 roku dyrygent odebrał nagrodę Asian Pacific Brand Foundatuion, której laureatami byli przed nim m. in. Hillary Clinton, Nelson Mandela, Steve Jobs, Michael Schumacher i Mark Zuckerberg.
Charles Olivieri-Munroe nagrywa dla takich wytwórni jak SONY, RCA, Red Seal, NAXOS, SMS Classical i Naïve Records.

Elżbieta SZMYTKA – sopran. Ukończyła Akademię Muzyczną w Krakowie, gdzie studiowała śpiew pod kierunkiem Heleny Łazarskiej.
Od debiutu w 1984 na scenie Królewskiej Opery w Brukseli występuje na największych scenach muzycznych świata, m.in. w Staatsoper w Wiedniu i Berlinie, Opera Bastille i Theatre des Champs Elysees w Paryżu, Grand Theatre w Genewie, Teatro Real w Madrycie, Nederlandse Opera w Amsterdamie, Teatro Colon w Buenos Aires, Lyric Opera w Los Angeles i Toronto, Royal Albert Hall i Wigmore Hall w Londynie, Musikverein w Wiedniu, Palais des Beaux-Arts w Brukseli, Filharmonia w Berlinie, Carnegie Hall w Nowym Jorku, na Festiwalach w Salzburgu, Glyndebourne, Aix-en-Provence czy Edynburgu, śpiewając pod batutą tak wybitnych dyrygentów, jak: Claudio Abbado, Colin Davis, Pierre Boulez, Simon Rattle, Elliot Gardiner, Nicolas Harnoncourt, Antony Pappano, Sir Georg Solti, Sir Neville Marriner, Kent Nagano, Wolfgang Savallish, Armin Jordan czy Marc Minkowski.
Artystka dokonała ponad 20 nagrań płytowych i DVD, m.in. dla takich wytwórni, jak: Philips, Sony, EMI, Deutsche Gramphon, Ricercar czy Telarc, na których znalazły się wykonania utworów m. in. Mozarta, Janáčka, Szymanowskiego, Chopina, Góreckiego czy Moniuszki.


Ewa MARCINIEC – alt; absolwentka dwóch wydziałów Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku: Wokalno - Aktorskiego w klasie prof. Zofii Janukowicz - Pobłockiej oraz Kompozycji i Teorii Muzyki (oba ukończone w 1992 roku dyplomami z wyróżnieniem). Jako stypendystka DAAD, uzyskując także dyplom z wyróżnieniem, ukończyła studia podyplomowe w Musikhochschule und Darstellende Kunst w Stuttgarcie w klasie śpiewu solowego prof. Luisy Bosabalian. Laureatka I Nagrody oraz dwóch Nagród Specjalnych - w tym od Krystyny Szostek-Radkowej „za najlepsze wykonanie pieśni artystycznych i za najpiękniejszy głos” na Konkursie Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie (1991). Finalistka 45th International Vocal Competition ’s-Hertogenbosch (1994) oraz ARD International Music Competition w Monachium (1996).
Wiedzę muzyczną i umiejętności wokalne doskonaliła na kursach mistrzowskich prowadzonych przez takie autorytety, jak: Carlo Bergonzi (Accademia Musicale Chigiana - Siena), Paul Esswood (Internationale Händel Akademie - Karlsruhe), Helmut Rilling (Stuttgarter Bach Akademie - Kraków), Adele Stolte (Kurs Interpretacji Muzyki J. S. Bacha - Gdańsk).
Krąg zainteresowań Ewy Marciniec obejmuje muzykę dawną ( m.in.: J.S. Bach - Pasja wg św. Mateusza, G.F.Händel - Mesjasz, Alcina, A. Vivaldi - Griselda), poprzez romantyczną (G. Mahler - Das Lied von der Erde, Kindertotenlieder, J. Brahms - Rhapsodie für Alt), aż do współczesności (K. Penderecki - Siedem bram Jerozolimy, Credo, Powiało na mnie morze snów…- pieśni zadumy i nostalgii, Elżbieta Sikora - Omnia tempus habent – prawykonanie skomponowanego na 1000-lecie Gdańska oratorium, W. Kilar - Missa pro pace).
Ewa Marciniec występuje w wielu krajach europejskich oraz USA, w prestiżowych salach koncertowych: Berliner Philharmonie, Konzerthaus Berlin, Rundfunk-Sinfonieorchester Saarbrucken (Niemcy); Palais des Beaux - Arts, sale filharmoniczne w Liege i Strasbourgu (Belgia); Konzerthaus Luzern, Kongresshaus Zurich, Casino Basel, Casino Bern (Szwajcaria); Teatro la Fenice di Venezia (Włochy); Studio Koncertowe S1 im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie, NOSPR w Katowicach, a także w Danii, Holandii, Francji, Watykanie i Izraelu, oraz teatrach operowych: Teatro dell’ Opera di Roma, Teatro Comunale di Bologna, Teatro Comunale „Giuseppe Verdi” di Trieste, Teatro Nuovo Giovanni di Udine (Włochy), Oper Frankfurt, Hessisches Staatstheater Wiesbaden, Staatstheater Oldenburg (Niemcy); Landestheater Linz (Austria), Richard B. Fisher Center for the Performing Arts (USA).
W Polsce Ewa Marciniec regularnie występuje w Filharmonii Narodowej w Warszawie, w filharmoniach w Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu i na scenach Opery Bałtyckiej w Gdańsku (partia Łariny w Eugeniuszu Onieginie, Marfy w Skrzypcach Rotszylda) oraz Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie (Łarina w Eugeniuszu Onieginie).
Ewa Marciniec gości na licznych festiwalach polskich i zagranicznych. Do najważniejszych można zaliczyć: Międzynarodowy Festiwal Wratislavia Cantans, Festival Europalia – Brussel, Kulturfestival Bornholm, Bard SummerScape - Annandale-on-Hudson, Musica Sacra Europea – Nürnberg, Festiwal Mozartiana w Gdańsku, Muzyka na Szczytach - Zakopane. Współpracowała z takimi dyrygentami, jak: Marc Albrecht, Tomasz Bugaj, Frans Brüggen, Myung-Whun Chung, Danielle Gatti, Toshiyuki Kamioka, Jacek Kaspszyk, Jerzy Katlewicz, Kazimierz Kord, Tadeusz Kozłowski, Jan Krenz, Jerzy Maksymiuk, Wojciech Michniewski, Gabor Ötvös, Marek Pijarowski, Stefan Anton Reck, Jerzy Salwarowski, Jerzy Semkow, Stanisław Skrowaczewski, Tadeusz Strugała, George Tchitchinadze, Antoni Wit, Tadeusz Wojciechowski, Bartholomeus-Henri van de Velde, Andrei Yurkevich.
Na estradach koncertowych i scenach operowych wystąpiła z uznanymi na świecie artystami. Należą do nich m.in.: Susan Anthony, Susan Bullock, Andrzej Dobber, Albert Dohmen, Simon Estes, Sabine Hass, Julia Juon, Hans Joachim Ketelsen, Christiane Libor, Chris Merritt, Wiesław Ochman, Olga Pasiecznik, David Pittman-Jennings, Kenneth Riegel, Artur Ruciński, Kurt Rydl, Hans Sotin, Elżbieta Szmytka, Alan Titus, Ingrid Tobiasson, Endrik Wottrich.
„Ciemny i ciepły” głos altowy Ewy Marciniec usłyszeć można na nagraniach archiwalnych Polskiego Radia (utwory kompozytorów polskich), a także na płytach CD ( G.Rossini - Messa di Gloria, G.F. Händel - Der Messias w opracowaniu W.A. Mozarta, L. Janáček - Msza głagolicka, G. Mahler - III i VIII Symfonia, K. Penderecki - Credo, Siedem Bram Jerozolimy, Powiało na mnie morze snów… - pieśni zadumy i nostalgii, R. Schumann - Sceny z „Fausta” Goethego, K. Szymanowski - Demeter, Stabat Mater, M. Weinberg - VIII Symfonia Kwiaty polskie).
Ewa Marciniec prowadzi klasę śpiewu solowego, pracując na stanowisku profesora AM im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku.
 

Leszek SKRLA należy dziś do czołówki poskich śpiewaków dysponujących głosem barytonowym. Ukończył z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie kształcił się pod kierunkiem Andrzeja Koseckiego i Piotra Kusiewicza. W 1987 wyróżniony na XXII Między­narodowym Konkursie Wokalnym im. A. Dworzaka w Karlovych Varach, a w roku 1988 na Konkursie Wokalnym im. Ady Sari w Nowym Sączu. Debiutował na scenie Opery Bałtyckiej w Gdańsku w roli Figara w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego. Od sezonu 1988/1989 jest solistą Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Występuje bardzo często jako solista koncertów oratoryj­nych w kraju i za granicą. Uczestniczył w Festiwalach Muzycz­nych: Warszawska Jesień, Vratislavia Cantans, Musica Polo­nia Nova. Viva il Canto, i wielokrotnie w Bydgoskim Festiwalu Operowym. W swoim dorobku artystycznym posiada ponad 40 partii operowych, głównie tych pierwszoplanowych. W lutym 2000 roku śpiewał spektakl premierowy Tannhäusera R.Wagnera w Operze Bałtyckiej. Rola Wolframa została uhonorowana Nagrodą Teatralną Marszałka Województwa Pomorskiego. W sezonie 2001/02 na scenie Opery Bałtyckiej odnosi kolejny wielki sukces, zdobywając uznanie za kreację Don Carlosa w operze G.Verdiego - Ernani. We wrześniu 2002 został zaproszony przez Teatr Wielki w Łodzi do estradowego wykonania opery Cyrulik Sewilski kreując tytułową postać pod dyrekcją Claudio Desderi. Znaczącym wydarzeniem w drodze artystycznej był udział w premierze opery Tosca G.Pucciniego (Scarpia), prezentowanej podczas festiwalu Viva il Canto’2005 w Cieszynie. W listopadzie 2005 został zaproszony przez Teatro Massimo w Palermo na Sycylii do zaśpiewania tytułowej roli w Królu Rogerze K.Szymanowskiego. W roku 2006 inaugurował sezon artystyczny w Operze Nova w Bydgoszczy śpiewając partię Uroka w operze Manru I.J.Paderewskiego. Dzieło to zostało nagrane i wydane przez firmę DUX na nośniku DVD . W maju 2007 na scenie Opery Bałtyckiej zaśpiewał tytułową rolę w operze G.Verdiego-Rigoletto w reżyserii M.Grzesińskiego.W październiku 2008 dokonuje premierowego, wydanego na nośniku CD, nagrania opery S.Moniuszko-Paria pod dyr.W.Kunca, gdzie śpiewa partię Dżaresa. W listopadzie w wielkiej scenerii Hali Globus w Lublinie bierze udział , u boku Joanny Woś, w spektakularnym przedstawieniu opery G.Verdiego Traviata w reżyserii W.Zawodzińskiego, wcielając się rolę ojca G.Germonta. W grudniu 2008 inauguruje otwarcie gmachu Opery Krakowskiej kreując role o.Grandiera w operze Diabły z Ludoun K.Pendereckiego, w inscenizacji Laco Adamika. W lutym 2009 bierze udział w spektaklach premierowych opery Wesela Figara W.A.Mozarta w reżyserii M.Weissa ,kreując rolę Hrabiego. W kwietniu 2009 na scenie Opery Narodowej w Warszawie śpiewa partię Marcina Pakuły w operze Verbum Nobile S.Moniuszko w reżyserii L.Adamika. Sezon 2009/10 rozpoczyna kolejnymi nagraniami oper S.Moniuszko Flis i Verbum Nobile pod dyr.W.Kunca i wydanymi przez firmę DUX. W kwietniu 2010 bierze udział w inauguracji Bydgoskiego Festiwalu Operowego, kreując postać Barnaby w operze Gioconda A.Ponchiellego w reżyserii K.Nazara. We wrześniu 2010 zaśpiewał po raz pierwszy-tytułową rolę w operze G.Verdiego Makbeth na scenie Opery Bałtyckej w reżyserii M.Weissa. Sezon artystyczny 2011/2012 to udział w premierze opery G.Verdiego La Traviata w reżyserii K. Sofulak. W listopadzie 2011 w Sali UNESCO w Paryżu odbywa sie światowa premiera opery E. Sikory Marie Curie w której kreuje rolę Einsteina. W czerwcu 2012 gościnnie śpiewa rolę G. Germonta w Staatstheater Nurnberg. 25 lecie pracy artystycznej świętuje w lutym 2013 śpiewając tytułową role Makbetha w operze G. Verdiego na scenie Opery Bałtyckiej. W uznaniu osiągnięć i osiągnięć znaczącego dorobku artstycznego otrzymuje z rąk Prezydenta Bronisława Komorowskiego tytuł profesora sztuk muzycznych. Rok 2014 to projekt i nagranie kolejnej płyty CD wydanej przez firmę DUX z dziełem K. Pendereckiego Powiało na mnie morze snów
W pażdzierniku 2014 na scenie Opery Nova w Bydgoszczy śpiewa tytułową role w premierze opery G. Verdiego Rigoletto w inscenizacji N. Babińskiej. Kolejna wielka rola w repertuarze Leszka Skrla to rola Jago w operze Otello G. Verdiego, którą w maju 2015 z powodzeniem zaśpiewał w spektaklu na scenie Opery Bałtyckiej. W czerwcu 2016 zaśpiewał rolę Conte di Luna w spektaklu opery G. Verdiego Il Trovatore w ramach projektu XX Festiwalu Opery Krakowskiej wykonany na dziedzińcu Zamku Królewskiego na Wawelu. Leszek Skrla zajmuje się także pedagogiką wokalną, kształci studentów w klasie śpiewu solowego na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku.
 


 

Żal... Dusza słowiańska

Kategoria żalu wpisana jest w duszę słowiańską: wystarczy posłuchać muzyki Piotra Czajkowskiego i Karola Szymanowskiego.

Piotr Czajkowski pragnął napisać symfonię – w roku 1884 powstała jednak Suita orkiestrowa G-dur op. 55. Podobieństwo z gatunkiem symfonii jest w niej jedynie zewnętrzne: utwór ma postać czteroczęściowej dramaturgii, rozpiętej od Elegii (część pierwsza), poprzez melancholijny Walc (część druga) i energetyczne Scherzo (część trzecia) do efektownych Wariacji. Rosyjski twórca ukazał w Suicie znajome oblicze melodysty i kolorysty wrażliwego; w muzyce przeważa nastrój pogodnej melancholii, żalu rozświetlanego.

W całej twórczości Karola Szymanowskiego Stabat Mater op. 53  na sopran, alt, baryton, chór mieszany i orkiestrę (ukończone w marcu 1926 roku) zajmuje miejsce szczególne: oto kompozytor o światopoglądzie „dionizyjskim” skomponował arcydzieło muzyki religijnej. Uważając, iż język łaciński utracił swe walory uczuciowe, sięgnął po polski przekład średniowiecznej sekwencji dokonany przez Józefa Jankowskiego. I połączył wartości uniwersalne z wartościami narodowymi. Geneza Stabat Mater przebiegła drogą nieoczekiwaną: od impulsu danego przez księżną de Polignac, znaną mecenaskę kultury, poprzez pomysł napisania „chłopskiego rekwiem”, do zamówienia warszawskiego przedsiębiorcy i melomana Bronisława Krystalla na requiem poświęcone jego zmarłej żonie. W kontekst powstawania utworu wpisała się osobista tragedia kompozytora: śmierć ukochanej siostrzenicy Alusi. Idea mszy za zmarłych wyewoluowała w kierunku obrazu Mater Dolorosa pod krzyżem. Żal i cierpienie ujawnione tu zostały w postaci granicznej.

Małgorzata Janicka-Słysz


 



Wersja do druku
Tworzenie stron - Fabryka Stron Internetowych Sp. z o.o. CMS - FSite

© Filharmonia Krakowska 2010

Przez dalsze aktywne korzystanie z naszego Serwisu (scrollowanie, zamknięcie komunikatu, kliknięcie na elementy na stronie poza komunikatem) bez zmian ustawień w zakresie prywatności, wyrażasz zgodę na przetwarzanie danych osobowych przez Filharmonię Krakowską im. Karola Szymanowskiego do celów marketingowych, w szczególności na potrzeby wyświetlania reklam dopasowanych do Twoich zainteresowań i preferencji w serwisach Filharmonii Krakowskiej i w Internecie. Pamiętaj, że wyrażenie zgody jest dobrowolne, a wyrażoną zgodę możesz w każdej chwili cofnąć. dowiedz się więcej. Chcemy, aby korzystanie z naszego Serwisu było dla Ciebie komfortowe. W tym celu staramy się dopasować dostępne w Serwisie treści do Twoich zainteresowań i preferencji. Jest to możliwe dzięki przechowywaniu w Twojej przeglądarce plików cookies i im podobnych technologii. Informujemy, że poprzez dalsze korzystanie z tego Serwisu, bez zmiany ustawień Twojej przeglądarki, wyrażasz zgodę na zapisywanie plików cookies i im podobnych technologii w Twoim urządzeniu końcowym oraz na korzystanie z informacji w nich zapisanych. Ustawienia w zakresie cookie możesz zawsze zmienić.Akceptuję