KONCERT SYMFONICZNY

Janusz WAWROWSKI – jest absolwentem i wykładowcą Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Swoje umiejętności doskonalił pod okiem profesora Mirosława Ławrynowicza, Yaira Klessa oraz Salvatore Accardo.

Artysta jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów skrzypcowych. Koncertował w Filharmonii Berlińskiej, Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, Victoria and Albert Museum w Londynie, De Doelen Concertgebouw w Rotterdamie, Tel Aviv Music Center, Teatro Teresa Carreno w Caracas i in. Gościł na wielu renomowanych festiwalach m.in. na festiwalu Chopin i Jego Europa, Salzburger Festspiele, Festspiele Mecklenburg-Vorpommern, Festiwalu Muzyki Polskiej, Festiwalu Prawykonań, Transatlantyk Festival oraz Bebersee Festival.

Jako solista występował ze wszystkimi renomowanymi orkiestrami w Polsce, w tym z Orkiestrą Filharmonii Narodowej, orkiestrą Sinfonia Varsovia, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Polską Orkiestrą Radiową i Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, a także z orkiestrami czeskimi, ukraińskimi, Südwestdeutsche Philharmonie oraz Sinfόnica de la Juventud Venezolana Simόn Bolivar.

W swojej karierze artysta współpracował z wieloma wybitnymi dyrygentami, wśród których znaleźli się: Conrad van Alphen, Łukasz Borowicz, Gabriel Chmura, Mykola Diadiura, Agnieszka Duczmal, Michał Dworzyński, Arthur Fagen, Jacek Kaspszyk, Jerzy Maksymiuk, Tomáš Netopil, Vladimir Ponkin i Antoni Wit.

Janusz Wawrowski dokonał licznych premier koncertów skrzypcowych: Vivaldi Recomposed Maxa Richtera i The Four Seasons Sukhi Kanga (polskie premiery), światowej prapremiery L.A. Concerto Tomasza Jakuba Opałki oraz premierowego nagrania koncertu skrzypcowego Óneiros Dariusza Przybylskiego. Nagrał również muzykę Jana A. P. Kaczmarka do hollywoodzkich filmów Evening (reż. Lajos Koltai) oraz Get low (reż. Aaron Schneider).

Douglas BOSTOCK – brytyjski dyrygent Douglas Bostock od 2001 roku jest Dyrektorem Artystycznym Filharmonii Argovia w Szwajcarii. W latach poprzedzających był Dyrektorem Artystycznym i Pierwszym Dyrygentem Orkiestry Symfonicznej w Karlsbadzie (Czechy, 1991-1998), a także Pierwszym Dyrygentem Gościnnym Czeskiej Orkiestry Kameralnej (1993-2011) i Dyrygentem Gościnnym Monachijskiej Orkiestry Symfonicznej (2002-2006). Piastował też stanowisko Pierwszego Dyrygenta Tokyo Kosei Wind Orchestra (2000-2006), a następnie jej Pierwszego Dyrygenta Gościnnego (2006-2010). Ponadto Douglas Bostock od 2003 roku jest Dyrektorem Artystycznym Hallwyl Opera Festival w Szwajcarii. Jego repertuar obejmuje szerokie spektrum utworów od baroku do czasów dzisiejszych, włączając zarówno dzieła należące do kanonu klasycznego, jak i kompozycje rzadko wykonywane, muzykę współczesną i operę.

Douglas Bostock koncertuje z najlepszymi orkiestrami w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Meksyku i Azji. Wśród brytyjskich zespołów, z którymi gościnnie współpracuje, znajdują się orkiestra BBC, Filharmonicy Londyńscy, Royal Philharmonic, Royal Liverpool Philharmonic i Królewska Szkocka Orkiestra Narodowa. Na kontynencie dyrygował orkiestrami w Monachium, Jenie, Halle, Erfurcie, Århus, Ålborg, Odense, Brnie i Bratysławie, Orkiestrą Południowej Jutlandii, orkiestrami w północnych i południowo-zachodnich Niemczech, Orkiestrą Kameralną ze Stuttgartu, Praską Radiową Orkiestrą Symfoniczną. W Ameryce Douglas Bostock współpracował m. in. z Orkiestrą Narodową w Waszyngtonie, orkiestrami w Chicago, Kansas, Kolorado, Calgary i Meksyku. Wśród japońskich zespołów, z którymi występował, znalazła się New Japan Philharmonic, Nagoya Philharmonic, Kyoto Symphony, Japan Century, Orchestra Ensemble Kanazawa, Gunma Symphony i Geidai Philharmonia. Ponadto w ostatnich latach Douglas Bostock jest coraz bardziej aktywny na scenie operowej. Pojawia się na wielu renomowanych festiwalach międzynarodowych i w prestiżowych salach koncertowych na całym świecie, uczestniczy także w nagraniach radiowych i telewizyjnych.

Dyrygent ma na swoim koncie ok. 100 nagrań, odzwierciedlających jego wszechstronną znajomość różnych stylów muzycznych i zawierających również mniej znane oraz wcześniej nierejestrowane kompozycje. Jego nagrania kompletu dzieł orkiestrowych Carla Nielsena oraz symfonii Roberta Schumanna, a także płyty z serii British Symphonic Collection, zdobyły międzynarodowe uznanie.

Douglas Bostock ceni pracę z młodymi muzykami i często jest zapraszany do dyrygowania na uczelniach muzycznych w Europie i Azji.  Gościnnie wykłada na wydziałach dyrygentury i opery na Tokijskim Uniwersytecie Sztuki, a także na Senzoku Gakuen College of Music w Japonii. Prowadzone przez niego kursy mistrzowskie cieszą się wielką popularnością.

 

Lata 1915-1916. Kompozytorzy narodowi –  Brytyjczyk, Polak i Duńczyk – komponują utwory, które zapisały się w historii muzyki jako określone i rozpoznawalne wartości. Przypadek? Duch czasu? Niezbadane są narracje historii...  

●         Edward Elgar, Polonia op. 76|

Polonia to preludium symfoniczne, skomponowane przez Elgara w roku 1915, na prośbę Emila Młynarskiego. W muzyce wysłyszeć można cytaty Mazurka Dąbrowskiego, pieśni Z dymem pożarów (która w XIX wieku pełniła funkcję polskiego hymnu narodowego), Warszawianki 1905, Nokturnu g-moll Fryderyka Chopina czy Fantazji polskiej Ignacego Jana Paderewskiego. I to właśnie Paderewskiemu Elgar zadedykował Polonię. Wpisuje się ona w nurt utworów „zaangażowanych”, nacechowanych ideami patriotyczno-wyzwoleńczymi. Prawykonanie kompozycji poprowadził autor w Queen's w Londynie, 6 lipca 1915 roku. Był to koncert charytatywny, na rzecz pomocy ofiarom wojennym w Polsce. Piękny, symboliczny gest.   

●         Karol Szymanowski, I Koncert skrzypcowy op. 35

„Muszę powiedzieć, że jestem bardzo kontent z całości – znów różne nowe nutki – a zarazem trochę powrotu do starego. Całość strasznie fantastyczna i nieoczekiwana” – tak Karol Szymanowski pisał do Stefana Spiessa o swoim I Koncercie skrzypcowym op. 35 (9 IX 1916), komponowanym latem i jesienią roku 1916 w majątku przyjaciela kompozytora Józefa Jaroszyńskiego w Zarudziu na Ukrainie. Za Koncertem, a także za innymi skrzypcowymi utworami Szymanowskiego, stoi Paweł Kochański, którego sztukę wiolinistyczną ceniono za miękkość barwy i czułość w przekazywaniu emocji. Artyści wspólnie pracowali nad idejką nowego skrzypcowego stylu; Kochański jest też autorem cadenzy i jemu utwór został dedykowany. Prawykonanie utworu odbyło się 1 listopada 1922 roku w Filharmonii Warszawskiej – z solistą Józefem Ozimińskim, pod dyrekcją Emila Młynarskiego. Dwa lata później I Koncert skrzypcowy zagrał w Nowym Jorku Paweł Kochański – dyrygował Leopold Stokowski. Do dziś I Koncert urzeka dźwiękową zmysłowością i feerią barw. I jest niekwestionowanym arcydziełem.

●         Carl Nielsen, IV Symfonia op. 29 Nieugaszalna

Nieugaszalna. Takim mianem określił swoją czwartą symfonię, ukończoną w 1916 roku,  Carl Nielsen. Zaznaczył przy tym, że kompozycja nie posiada pozamuzycznego programu, a „tytuł” ten rozumie w kategoriach ducha czy woli życia. Cztery części symfonii tworzą tu jeden „nieugaszalny” strumień narracji – dramatycznej i poruszającej odbiorcę. Nielsen, podobnie jak Mahler, buduje w symfonii świat człowieka, świat wewnętrznie zróżnicowany i napięty, a to dzięki odwoływaniu się do emocjonalnej pamięci słuchacza.