telefon:
506 625 430
czynna
7.01 – 10–14, 15–19, 8.01 - 11:30–15:30, 17–18, 9.01 - 9:30–13:30, 17–18
tel/fax:
od poniedziałku do piątku w godzinach 9 - 16, tel. 504 856 500, 12 619 87 22
e-mail:
KONCERT ORATORYJNY
powiększ
wykonawcy:
Z okazji jubileuszu 75. urodzin Maestro Antoniego Wita
Orkiestra i Chór Filharmonii Krakowskiej
Antoni Wit – dyrygent
Anna Wierzbicka – sopran
Anna Lubańska – alt
Aleksander Kunach – tenor
Teresa Majka-Pacanek – chórmistrz
repertuar:
Carl Maria von Weber – Uwertura do opery Peter Schmoll
Johannes Brahms – Nänie op. 82 na chór mieszany i orkiestrę
Felix Mendelssohn – II Symfonia op. 52 Lobgesang
Koncert poprzedzi prelekcja dra Piotra Lityńskiego
z serii "Przed koncertem o koncercie".
Wykład odbędzie się w Sali Złotej o godz. 18.30.
Wstęp na wykład na podstawie biletu na koncert.
Antoni WIT – Dyrygent honorowy Filharmonii Krakowskiej oraz dyrektor artystyczny Orquesta Sinfónica de Navarra w Pampelunie. Wcześniej kierował zespołami Filharmonii Pomorskiej (1974–77), Orkiestrą i Chórem Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie (1977–83), Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach (1983–2000), Orquesta Filarmónica de Gran Canaria (1987–92). W latach 2002–2013 sprawował funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie.
W trakcie swej działalności w Filharmonii Narodowej poprowadził z jej zespołami ponad 450 koncertów (w tym 215 za granicą) i nagrał ponad 50 płyt (w tym niemal 40 dla wytwórni NAXOS).
Absolwent krakowskiej Wyższej Szkoły Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna), gdzie studiował w klasie dyrygentury u Henryka Czyża oraz kompozycji u Krzysztofa Pendereckiego. Równolegle ze studiami muzycznymi kształcił się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Muzyczną edukację kontynuował w paryskiej École Normale de Musique oraz u Nadii Boulanger.
Karierę muzyczną rozpoczął jako asystent Witolda Rowickiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Po otrzymaniu II nagrody na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie (1971) został asystentem patrona konkursu.
Występował niemal we wszystkich ośrodkach muzycznych Europy, Azji, Australii i obu Ameryk. Współpracował z takimi zespołami jak Berliner Philharmoniker, Staatskapelle Dresden, Tonhalle-Orchester Zürich, Royal Philharmonic, Philharmonia Orchestra, BBC Symphony Orchestra, Orchestre Symphonique de Montréal, Orchestra dell’Accademia di Santa Cecilia, Orchestre de la Suisse Romande, NHK Symphony Orchestra, Filharmonia Petersburska. W maju 2009 roku, wraz z Orkiestrą Symfoniczną Radia Czeskiego zainaugurował 64. Festiwal Praska Wiosna. W ostatnich sezonach prowadził m.in. orkiestry La Scali w Mediolanie, Budapest Festival Orchestra, Santa Cecilia w Rzymie, Staatskapelle Dresden, Berner Symphoniker, China Philharmonic (Pekin), Shanghai Symphony Orchestra, Denver Symphony Orchestra, New Zealand Symphony Orchestra, Yomiuri Nippon SO (Tokio), Nagoya Philharmonic, orkiestrę Teatro Colón (Buenos Aires), Royal Philharmonic Orchestra (na festiwalu Montreux), orkiestry w Liège, Brukseli, Trondheim, Zagrzebiu, Bilbao i Barcelonie. Jesienią 2012 roku przewodniczył jury Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach. W sierpniu 2013 roku wystąpił na słynnym festiwalu BBC Proms w Londynie z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, a we wrześniu 2013 roku dyrygował orkiestrą Berliner Phliharmoniker i Chórem Filharmonii Narodowej w Berlinie. 3 października 2015 w ramach dnia zatytułowanego Total Immersion Henryk Górecki dyrygował w Londynie orkiestrą BBC prowadząc wieczorny koncert złożony z utworów Góreckiego, natomiast w kwietniu 2016 dyrygował Cleveland Orchestra.
Jego nagrania (ponad 200 albumów płytowych) otrzymały liczne nagrody fonograficzne, w tym m.in. Grammy Award 2013 oraz sześć innych nominacji do tej nagrody, Diapason d’Or i Grand Prix du Disque de la Nouvelle Académie, Cannes Classical Award, Choc, ICMA, cztery polskie nagrody „Fryderyk”. Zarejestrował wiele dzieł polskich kompozytorów, takich jak: Paderewski, Wieniawski, Karłowicz, Szymanowski, Lutosławski, Penderecki, Kilar, jak również utwory należące do kanonu światowej literatury muzycznej – m.in. przyjęte z wielkim uznaniem krytyków interpretacje dzieł Mahlera i R. Straussa. W ostatnim czasie zarejestrował utwory Moniuszki, Góreckiego, Weinberga, Brahmsa i Dvořáka. Nagrał komplet dzieł Chopina na fortepian z orkiestrą z Kun Woo Paikiem i Orkiestrą Filharmonii Narodowej, a z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia – koncerty Prokofiewa. Należy do nielicznego grona artystów, których płyty sprzedano w łącznym nakładzie niemal pięciu milionów egzemplarzy.
Antoni Wit prócz aktywności koncertowej prowadził również działalność pedagogiczną jako profesor dyrygentury Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, a jego studenci zdobywają najwyższe laury w polskich i międzynarodowych konkursach muzycznych.
W XIX wieku w Niemczech znaczący wpływ na muzykę wywierała literatura, stając się ważnym źródłem inspiracji dla kompozytorów. Podstawą libretta młodzieńczej opery Peter Schmoll C.M. von Webera była powieść C.G. Cramera o losach francuskich emigrantów osiadłych w Niemczech. Książka doczekała się wielu wznowień, natomiast premiera opery Webera w 1803 roku w Augsburgu przeszła bez większego echa. Pamiętajmy jednak, że jej autor był wtedy zaledwie nastolatkiem – podobnie jak F. Mendelsson, Weber bardzo wcześnie zaczął komponować.
Mendelssohn swoją pierwszą symfonię napisał w wieku piętnastu lat. Na drugą lipska publiczność musiała trochę poczekać, ale za to kompozycja od razu zyskała popularność. Oparta na tekstach biblijnych II Symfonia op. 52, znana jako Lobgesang czyli Pieśń pochwalna, została skomponowana w 1840 roku z okazji obchodów 400. rocznicy wynalezienia druku przez J. Gutenberga.
Niemieccy kompozytorzy często sięgali także po wiersze romantycznych poetów. Strofy F. Schillera wykorzystał J. Brahms w ukończonej latem 1881 roku kompozycji Nänie, którą chciał uczcić pamięć nieżyjącego malarza A. Feuerbacha. Poruszający wątki mitologiczne tekst utworu nawiązuje do częstych odniesień antycznych w dziełach zmarłego artysty, a tytuł – do łacińskiej nazwy naenia, oznaczającej starożytną pieśń żałobną.
Dorota Staszkiewicz
Wersja do druku
© Filharmonia Krakowska 2010