KONCERT SYMFONICZNY

Marcus BOSCH piastuje stanowisko generalnego dyrektora muzycznego Teatru Państwowego i Państwowej Orkiestry Filharmonicznej w Norymberdze (od 2011), a także głównego dyrygenta gościnnego Południowo-Zachodniej Niemieckiej Orkiestry Filharmonicznej w Konstancji (od 2016). Jest także dyrektorem artystycznym Festiwalu Operowego w Heidenheim oraz założycielem i szefem festiwalowej orkiestry Cappella Aquileia (od 2010). Po swoim debiucie dyrygenckim (w wieku 24 lat) z Niemiecką Państwową Orkiestrą Filharmoniczną w Nadrenii-Palatynacie, ten niemiecki dyrygent o brazylijskich i włoskich korzeniach postanowił podążyć tradycyjną ścieżką kariery „kapelmistrza” (na podobieństwo wielu innych dyrygentów niemieckich), która zaprowadziła go do państwowych teatrów w Wiesbaden i Saarbrücken, a także do Halle, gdzie współpracował z miejscową Orkiestrą Państwową. Od 2002 do 2012 roku pełnił funkcję generalnego dyrektora muzycznego miasta Aachen, gdzie rozpoczęła się jego międzynarodowa kariera.
Marcus Bosch jako dyrygent gościnny poprowadził wiele zespołów orkiestrowych w Europie, Azji i Ameryce, w tym: Staatskapelle Dresden, Orkiestrę Filharmonii w Monachium, Orchestre National de Belgique, Orchestre Philharmonique de Luxemburg, Orchestre National de Lyon, Orchestre de la Suisse Romande, Orchestra Nazionale della RAI Torino, RSB i DSO w Berlinie, Orkiestrę Symfoniczną Radia w Lipsku (MDR) oraz Deutsche Radiophilharmonie.
Jako dyrygent operowy wystąpił w wielu teatrach operowych takich, jak: Sächsische Staatsoper, Theater Basel, Göteborgsoperan, Teatro Filarmonico di Verona, Teatro Pavarotti w Modenie czy Teatro Claudio Abbado w Ferrarze. Artysta regularnie występuje z Orkiestrą Filharmoniczną w Stuttgarcie i Północnoniemiecką Orkiestrą Symfoniczną w Rostocku, Orquesta Sinfonica de Gran Canaria, Komische Oper w Berlinie i Operą Państwową w Hamburgu, gdzie od czasu swojego debiutu w produkcji Fidelia Beethovena (2005) poprowadził: Uprowadzenie z Seraju Mozarta, Wolnego strzelca Webera, Falstaffa i Makbeta Verdiego, Latającego Holendra Wagnera, a także premierę Mistrza i Małgorzaty współczesnego kompozytora niemieckiego Yorka Höllera otwierającą sezon 2013/2014.
Marcus Bosch może pochwalić się szerokim spektrum stylistycznym, o czym świadczy wiele jego premierowych produkcji, występy dyrygenckie podczas operowego festiwalu Biennale w Monachium, a także Nagroda Muzyczna im. Haendla Miasta Halle. Artysta ma na swoim koncie wiele nagrań, w tym uznanego na arenie międzynarodowej kompletnego zbioru symfonii Johannesa Brahmsa i Antona Brucknera z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej z Aachen, a także albumu DVD z wykonaniem Śpiewaków norymberskich Wagnera wraz z orkiestrą Teatru Państwowego w Norymberdze. Obecnie pracuje nad nagraniem kompletnego zbioru symfonii Antonina Dvořáka wraz z Państwową Orkiestrą Filharmoniczną w Norymberdze, a także wszystkich symfonii Roberta Schumanna z zespołem orkiestrowym Cappella Aquileia. Oba nagrania ukażą się nakładem wytwórni Coviello Classics.
Marcus Bosch dyrygował pierwszą na świecie ogólnie dostępną operową transmisją internetową na żywo (premiera Salome R. Straussa z Aachen, 2005), a także pierwszą premierową produkcją pokazywaną na żywo w kinach (Tristan i Izolda Wagnera w Norymberdze, 2012). Co roku dyryguje także podczas największego święta muzyki klasycznej w Europie Klassik Open Air w Norymberdze, które przyciąga ponad 90 tysięcy słuchaczy i jest transmitowane w telewizji, radiu oraz w internecie.
W październiku 2016 roku Marcus Bosch rozpoczął pracę jako wykładowca w Musikhochschule w Monachium. Ponadto jest przewodniczącym niemieckiego stowarzyszenia generalnych dyrektorów muzycznych GMD Konferenz oraz członkiem kilku innych muzycznych organizacji, m.in. kolegium doradczego Niemieckiego Forum Dyrygentów (Deutsches Dirigentenforum).

Sophie KLUSSMANN – niemiecka sopranistka. Studiowała w Detmold u Mechtild Böhme i Thomasa Quasthoffa oraz w Kolonii u Klesie Kelly-Moog, wśród swoich mentorów wymienia także Dunję Vejzović i Margreet Honig.
Jej głos, o ciemnej barwie i szerokiej skali, oraz rozbudowany repertuar umożliwiły jej szybką międzynarodową karierę. W latach 2009–2011 należała do zespołu Opernhaus Halle, gdzie śpiewała w dziełach W.A. Mozarta (Pamina w Czarodziejskim flecie, Cherubin w Weselu Figara), G. Verdiego (Nannetta w Falstaffie), G.F. Haendla (Dorinda w Orlando), R. Wagnera (Wellgunda w Złocie Renu, Głos leśnego ptaszka w Zygfrydzie, Młody Pasterz w Tannhäuserze), C. Orffa (Carmina Burana). W Halle oraz w Komische Oper Berlin uczestniczyła w prapremierach dwóch utworów operowych Christiana Josta. W 2013 roku zastąpiła podczas Festiwalu Wielkanocnego w Baden-Baden Annę Netrebko w roli Donny Anny w Don Giovannim Mozarta, a w roku 2016 zadebiutowała jako Micaëla w Carmen G. Bizeta w Wuhan w Chinach. Swój warsztat sceniczny Klussmann doskonaliła w trakcie wieloletniej współpracy z amerykańskim aktorem Johnem Malkovichem, który wybrał ją do udziału w spektaklach The Giacomo Variations i The Infernal Comedy, wystawianych na deskach teatrów w Stanach Zjednoczonych i wielu innych krajach na całym świecie.
Sophie Klussman występowała po batutą takich dyrygentów, jak Marek Janowski, Ingo Metzmacher, Helmuth Rilling, Michael Gielen, Michael Sanderling, Karl-Heinz Steffens, a w zakresie wykonawstwa historycznego także Marcus Creed, Václav Luks i Attilio Cremonesi. Współpracowała z Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, Konzerthausorchester Berlin, Kammerakademie Potsdam, SWR Sinfonieorchester, Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz, Düsseldorfer Symphoniker, Budapeszteńską Orkiestrą Festiwalową, Collegium Vocale Gent. Z Akademie für Alte Musik Berlin śpiewała we Francji, Niemczech, krajach Beneluksu.
Występowała na deskach prestiżowych sal koncertowych, m.in. filharmonii i Konzerthaus w Berlinie, Musikverein w Wiedniu, Théâtre du Châtelet i Cité de la Musique w Paryżu, Tonhalle w Zurychu, Muziekgebouw w Amsterdamie, Pałacu Sztuk w Budapeszcie, New York City Center, Power Center for the Performing Arts w Ann Arbor, Teatro del Bicentenario w León (Meksyk), Wielkim Teatrze Narodowym w Pekinie.
W minionych sezonach artystycznych Sophie Klussmann odbyła światowe tournée z Martinem Haselböckiem i Wiener Akademie (arie koncertowe Mozarta), oraz występowała i dokonała nagrań muzyki XX-wiecznej z udziałem Scharoun Ensemble Berlin, pianisty Olivera Triendla i wielu innych partnerów muzycznych. W 2017 roku koncertowała na recitalach w Niemczech, podczas Festiwalu Muzyki Kameralnej w Kuhmo (Finlandia) oraz Musicus Fest w Hong Kongu.
Sophie Klussman chętnie intepretuje repertuar kameralny i pieśniarski, od dzieł epoki baroku do muzyki współczesnej. Wykonywała utwory K. Stockhausena i G. Ligetiego razem z zespołem MusikFabrik z Kolonii. Jako kameralistka specjalizuje się w repertuarze XIX- i XX-wiecznym. W 2015 roku nakładem wytwórni Capriccio ukazał się jej pierwszy solowy album CD Sophie Klussmann, zawierający pieśni Karla Weigla.
 

Simon HÖFELE – fascynujący trębacz młodego pokolenia, dołączył do grona New Generation Artist BBC Radio 3, ogłoszony „Junger Wilder” Konzerthaus w Dortmundzie i Nowym Talentem SWR2.
Urodził się w 1994 roku, pierwsze lekcje gry na trąbce pobierał w rodzinnym Darmstadcie. Później uczył się pod kierunkiem Reinholda Friedricha – od 14. roku życia w Hochschule für Musik w Karlsruhe. Rok później artysta dołączył do Bundesjugendorchester, a następnie do wiedeńskiej Gustav Mahler Jugendorchester oraz Akademii Orkiestrowej Schleswig-Holstein Musik Festival. Uczestniczył w kursach mistrzowskich Ensemble Modern i German Brass, doskonalił swoje umiejętności pod okiem uznanych profesorów (Edward H. Tarr, Klaus Schuhwerk, Wim van Hasselt, Frits Damrow, Urban Agnas, Luis Gonzalez, Peter Lohse, Hannes Läubin, Kristian Steenstrup, Eric Aubier, Jeroen Berwaerts).
Stypendysta Deutsche Stiftung Musikleben (w tym stypendium Gerda Buceriusa), Hummel-Gesellschaft w Weimarze, Fundacji Jugend musiziert Niedersachsen, Fundacji im. Oscara i Very Ritter, Da Ponte Stiftung w Darmstadcie. Laureat F. Mendelssohn Bartholdy Hochschulwettbewerb (I nagroda, 2015), międzynarodowego konkursu trębaczy im. R. Friedricha w Lizbonie (I nagroda, 2016), dwukrotnie Concours Européen de Jeunes Trompettistes w Alençon, nagrody specjalnej U21 w konkursie muzycznym ARD w Monachium (2016). Uhonorowany Förderpreis Kultur Miasta Darmstadt (2012), Nagrodą Muzyczną im. B. Freya (2013), nagrodą Mozart-Gesellschaft w Wiesbaden (2016). 
Występował jako solista z orkiestą Concertgebouw w Amsterdamie (pod batutą Semyona Bychkova), filharmonią w Szanghaju, Beethoven Orchester Bonn, Mahler Chamber Orchestra, Münchener Kammerorchester, Deutsche Kammerphilharmonie Bremen. Plany artysty w sezonie 2017/2018 obejmują debiuty z BBC Philharmonic, BBC Scottish Symphony Orchestra, Ulster Orchestra, Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, Konzerthausorchester Berlin, SWR Symphonieorchester, Sinfonieorchester Aachen, Neue Philharmonie Westfalen, Philharmonisches Orchester Lübeck oraz występy w Bozar w Brukseli, Konzerthaus Berlin oraz w ramach Cheltenham Music Festival, MITO Settembre Musica Festival w Mediolanie i Turynie, Schleswig-Holstein Musik Festival, Rheingau Musik Festival, Festspiele Mecklenburg-Vorpommern.
Poza znanym repertuarem na trąbkę, obejmującym dzieła Telemanna, Tartiniego, Haydna, Hummla, Mozarta, Joliveta, Arutiuniana, Zimmermanna, Simon Höfele często sięga po utwory nowe. W roku 2012, wraz z R. Friedrichem i Orkiestrą Schleswig-Holstein Musik Festival pod batutą Matthiasa Pintschera, dokonał prawykonania koncertu Pintschera Chute d’étoiles na dwie trąbki i orkiestrę. Wziął udział w premierowym wykonaniu Tangle Niny Šenk w Weingarten oraz Imaginary Garden Hope Lee w Calgary. Simon Höfele wykonuje chętnie różnorodny repertuar kameralny, współpracuje m.in. z pianistami: Frankiem Dupree, Magdaleną Müllerperth i Eriko Takezawą. (fot. Jakob Ganslmeier)

STAATSPHILHARMONIE NÜRNBERG – największy zespół orkiestrowy w obszarze metropolitalnym Norymbergi, a także druga pod względem wielkości orkiestra operowa i koncertowa Bawarii. W każdym sezonie artystycznym zespół gra w 150 przedstawieniach operowych i baletowych w Staatstheater Nürnberg, wykonuje także osiem koncertów filharmonicznych w Meistersingerhalle i uczestniczy w wielu dodatkowych projektach specjalnych oraz koncertach dla dzieci.
Historia orkiestry rozpoczęła się od norymberskiego zespołu Reichsstädtische Ratsmusik, którego działalność została po raz pierwszy udokumentowana w roku 1377. W okresie baroku Norymberga stała się ważnym ośrodkiem rozwoju opery niemieckiej, a od roku 1801 miejscowi muzycy regularnie koncertowali w nowym Nürnberger Nationaltheater. W roku 1905 otworzył podwoje nowy budynek opery, natomiast w 1922 miejska orkiestra operowa połączyła się z orkiestrą filharmoniczną, wspieraną przez prywatne stowarzyszenie. W latach 1923–2011 wśród głównych dyrygentów nowego zespołu orkiestrowego, funkcjonującego pod nazwą Nürnberger Philharmoniker, znaleźli się Hans Gierster, Christian Thielemann, Eberhard Kloke, Philippe Auguin i Christof Prick – wszyscy oni odcisnęli swoje piętno na orkiestrze. W tym czasie zespołowi powierzono premierowe wykonania wielu utworów współczesnych kompozytorów, takich jak Boris Blacher, Hans Werner Henze, Wilfried Hiller, Paul Hindemith, Wilhelm Killmayer, György Ligeti, Krzysztof Penderecki, Aribert Reimann, Isang Yun, Hans Zender czy Bernd Alois Zimmermann.
Orkiestra odbyła liczne podróże koncertowe, m.in. do Salzburga, Nicei, Nowego Jorku, na Hong Kong Arts Festival. Jednym z głównych wydarzeń na arenie międzynarodowej było dla zespołu premierowe wykonanie tetralogii Der Ring des Nibelungen Richarda Wagnera w Chińskiej Republice Ludowej. Wraz z mianowaniem Marcusa Boscha na stanowisko głównego dyrektora muzycznego jesienią 2011 roku, skład orkiestry został powiększony do 91 członków stałych, a zespół przemianowano na Staatsphilharmonie Nürnberg. Mniej więcej w tym samym czasie utworzono także akademię orkiestrową. Dzięki nowej formule koncertów oraz organizowaniu wydarzeń w niezwykłych lokalizacjach, Marcusowi Boschowi wraz z zespołem udało się trafić do nowych grup odbiorców.
Począwszy od roku 2011 jednym z głównych projektów orkiestry stało się nagranie wszystkich symfonii i późnych poematów symfonicznych Antonína Dvořáka – pierwsze dwa albumy zyskały międzynarodowe uznanie. Otwierająca sezon 2011/2012 produkcja Śpiewaków norymberskich Wagnera jest dostępna na płycie DVD, a wykonanie Tristana i Izoldy Wagnera na otwarcie sezonu artystycznego 2012/2013 było transmitowane na żywo w ponad 50 salach kinowych w Niemczech i w Austrii. W 2017 roku cyklicznym wykonaniem Der Ring des Nibelungen Wagnera zwieńczone zostały prace nad wysoko ocenioną, nową produkcją tetralogii Wagnera, nad którą Marcus Bosch pracował wspólnie z reżyserem Georgiem Schmiedleitnerem od roku 2013. Partnerami medialnymi orkiestry są niemiecki nadawca radiowo-telewizyjny Bayerische Rundfunk oraz Deutschlandfunk Kultur, którzy zaangażowani są w główne wydarzenia koncertowe i występy operowe z udziałem muzyków Staatsphilharmonie Nürnberg.

Skomponowany w 1954 roku Koncert na trąbkę i orkiestrę B.A. Zimmermanna to manifest skierowany przeciwko dyskryminacji rasowej, a jednocześnie kolaż różnych stylów muzycznych. Kompozytor zaczerpnął inspirację z tradycyjnej pieśni nurtu negro spirituals, uzupełniając jednocześnie orkiestrę perkusją, gitarą, fortepianem i organami Hammonda. Rozszerzone instrumentarium chciał zastosować również w Stille und Umkehr, kompozycji zamówionej w 1968 roku przez władze Norymbergi. Niestety, był to okres pobytu w szpitalu i pogłębiania się depresji Zimmermanna. Ostatecznie drastycznie zredukował planowaną obsadę – powstał mroczny, bardzo osobisty utwór, interpretowany jako zapowiedź samobójczej śmierci autora w 1970 roku. Zimmermann nie znalazł w sobie dość siły, by szukać innych rozwiązań, choć każde kolejne dzieło człowieka może odkryć przed nim nową ścieżkę – jak pisał G. Mahler w jednym ze swoich listów. W IV Symfonii austriacki kompozytor świadomie zerwał w monumentalizmem dwóch poprzednich, prezentując zdumionym słuchaczom klasyczne proporcje i uproszczony aparat orkiestrowy. Powstała w latach 1899-1900 symfonia wywołała konsternację podczas premiery; zamiast oczekiwanej metafizycznej wizji kosmosu, Mahler wykreował w niej bowiem sielski obraz ziemskiej idylli – „niebiańskiego  życia”.

Dorota Staszkiewicz