KONCERT ORATORYJNY

Różne bywają sprężyny twórczości kompozytorskiej. W przypadku Nokturnów (1899) Claude’a Debussy’ego inspiracja przyszła z kręgu malarstwa Jamesa Abbotta McNeilla Whistlera – amerykańskiego kolorysty i impresjonisty.  Kompozytor wyjaśnił, że tytuł utworu należy rozumieć w sensie ogólnym: jako grę barw, świateł i ulotnych nastrojów. Dzieło ma postać tryptyku – Chmury – Zabawy – Syreny; w Syrenach brzmienie instrumentalne wzbogacone zostaje wokalizą chóru żeńskiego.

Osobowość instrumentu

W nurt muzyki późnoromantycznej wpisuje się Morceau de concert na harfę i orkiestrę op. 154 (1918) Camille’a Saint-Saënsa. Kompozytor nie był nowatorem i hołdował rozwiązaniom sprawdzonym w tradycji. A w historii muzyki harfa złączona została z charakterem anielskim i kobiecym – i taką też jej osobowość utrwalił Saint-Saëns w swym koncertującym błyskotliwym  utworze.  

Dźwięk i słowo  

Pawana op. 50 (1887) na chór i orkiestrę Gabriela Fauré’go (istniejąca najpierw w wersji fortepianowej) reprezentuje styl Belle époque i przynosi takie znamienne dlań cechy, jak szlachetność czy elegancję. Autorem tekstu jest francuski symbolista i poeta-dandys Robert de Montesquiou. Pawana należy do środkowego okresu twórczości kompozytora, wyróżniającego się poruszającym i zmysłowym liryzmem. „Zawsze jest tak samo… kochamy i nienawidzimy”… – mówią słowa oddane w ruchu wahadłowym uroczystego hiszpańskiego tańca.  

Konteksty. Muzyka zaangażowana 

Prawykonanie poematu na chór i orkiestrę Exodus Wojciecha Kilara odbyło się podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” w roku 1981. Odczytane zostało jako manifest ruchu solidarnościowego i metafora przejścia Polski przez Morze Czerwone – lata socrealistycznego zniewalania umysłów. Zbudowane jest na planie Ravelowskiego Bolera: ma postać crescenda fakturalnego – rosnącej stopniowo dramaturgii i wariacji barwowych. Muzyka w kulminacji wybucha na słowach „Hosanna Domini, Hosanna Dei”. Tak naród wybrany dziękował Bogu za wyprowadzenie z niewoli.

Małgorzata Janicka-Słysz

Irena CZUBEK-DAVIDSON - harfistka Filharmonii Krakowskiej. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w krakowskiej Akademii Muzycznej, w klasie harfy prof. Bogumiły Lutak-Modrinić. Swój warsztat muzyczny doskonaliła biorąc udział w kursach mistrzowskich Susan Mildonian (1990), III Harp Symphosium w Amsterdamie (1995), czy podczas I Dni Harfy w Warszawie (1998).
Dokonała wielu prawykonań i rejestracji utworów na harfę, w tym m.in. dla Związku Kompozytorów Krakowskich. Brała udział w nagraniach programów edukacyjnych dla dzieci realizowanych przez Telewizję Krakowską.
Jako kameralistka współpracuje z wieloma zespołami instrumentalnymi i wokalnymi w Polsce i za granicą. Była współorganizatorem i solistką Sympozjum Harfowego organizowanego przez Akademię Muzyczną w Krakowie. Jest współzałożycielką niezwykłego tria "Celtic Triangiel" (sopran, dudy szkockie, harfa haczykowa), wykonującego muzykę szkocką i celtycką, z którym zagrała ponad 150 koncertów.
Wielokrotnie  współpracowała z chórami (Krakowski Chór Kameralny, Chór Polskiego Radia, Chór Akademii Muzycznej w Krakowie, Praski Chór Kameralny, Zespół Madrygalistów Capelli Cracoviensis, Chór Chłopięcy Filharmonii Krakowskiej, Poznański Chór Chłopięcy, Chór UAM w Poznaniu, Kantorei Enge w Zurychu, Chór Amicus, Kantorei Sankt Barbara w Krakowie, Chór Żeński Uniwersytetu Jana Pawła II oraz chóry szkół muzycznych Krakowa), a w repertuarze znalazły się utwory takich kompozytorów, jak Benjamin Britten, Johannes Brahms, Leonard Bernstein, Petr Eben, Leoš Janáček, Camille Saint-Saëns, Cézar Franck, czy John Rutter.
W 2014 roku uzyskała stopień doktora. Jest asystentką na swej macierzystej uczelni.

Marek PIJAROWSKI - jest absolwentem wrocławskiej Akademii Muzycznej w klasie dyrygentury Tadeusza Strugały. Swoje umiejętności doskonalił na międzynarodowych kursach mistrzowskich w Weimarze pod kierunkiem znakomitego dyrygenta łotewskiego, Arvida Jansonsa. Od 1974 roku był związany z Filharmonią Wrocławską – początkowo jako asystent dyrygenta, później jako II dyrygent. W grudniu 1974 roku zdobył I nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Dyrygenckim w Katowicach oraz nagrodę specjalną Orkiestry Filharmonii Śląskiej. Sukces ten przyniósł młodemu dyrygentowi liczne zaproszenia, wśród których szczególne znaczenie miały propozycje występów w Filharmonii Narodowej i z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach.
W 1977 roku uzyskał stypendium rządu austriackiego, co umożliwiło mu wyjazd do Wiednia, gdzie przez 9 miesięcy rozwijał swój dyrygencki talent w słynnej Hochschule für Musik und Darstellende Kunst pod kierunkiem prof. Karla Österreichera. W tym też czasie zetknął się bezpośrednio ze sztuką takich mistrzów batuty jak Herbert von Karajan, Leonard Bernstein, Georg Solti czy Claudio Abbado.
W roku 1980 Marek Pijarowski objął stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Wrocławskiej i jednocześnie przejął obowiązki dyrektora artystycznego Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu – obie funkcje pełnił do 2001 roku. W latach 2002-2005 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Łódzkiej oraz pierwszym dyrygentem Filharmonii Krakowskiej. Był również dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach Zdroju.
Od sezonu 2007/2008 jest szefem Orkiestry Filharmonii Poznańskiej.
Nieprzerwanie od ponad 30 lat, Artysta, w ramach działalności dyrygenckiej, współpracuje ze wszystkimi orkiestrami filharmonicznymi i radiowymi w Polsce. Wielokrotnie koncertował za granicą prowadząc polskie zespoły, w tym  Orkiestrę Filharmonii Narodowej, Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia, Orkiestrę Sinfonia Varsovia i Orkiestrę Filharmonii Krakowskiej. Dyrygował w większości krajów europejskich, a także na Kubie, w USA, Kanadzie, Korei Południowej, Chinach i Meksyku. Współpracuje ściśle z Orkiestrą Prezydencką w Ankarze oraz Texas Music Festival w Houston (USA).
W 1997 roku Marek Pijarowski otrzymał z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tytuł naukowy Profesora Sztuk Muzycznych. Oprócz działalności artystycznej zajmuje się pracą dydaktyczną, prowadząc klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej we Wrocławiu i na Uniwersytecie Muzycznym w Warszawie.