KONCERT SYMFONICZNY

Petr NOUZOVSKÝ – ukończył Konserwatorium Muzyczne, a następnie Akademię Muzycznę w Pradze. Studia kontynuował w Hochschule für Musik Carl Maria von Weber w Dreźnie oraz w Konserwatorium Królewskim w Madrycie. Uczestniczył w kursach mistrzowskich, prowadzonych przez Mścisława Rostropowicza, Borisa Pergamenschikowa, Fransa Helmersona, Davida Geringasa. Jako jeden z zaledwie dziesięciu wiolonczelistów został wybrany spośród setek kandydatów do udziału w seminarium Gregora Piatigorskiego w Los Angeles i został tam zaproszony ponownie w roku 2006.
Podczas Holland Music Sessions został wybrany New Master on Tour (2007), w tym samym roku otrzymał Europäische Förderpreis für Musik. Laureat międzynarodowych konkursów muzycznych w Val Tidone (2011) i im. J. Brahmsa w Pörtschach am Wörther See (2013).
Począwszy od 2005 roku artysta regularnie bierze udział w Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna. Uczestniczył także w festiwalach we Włoszech, w Austrii, Japonii, Słowacji, Chinach, Niemczech, Algierii, Rosji, Hiszpanii i Stanach Zjednoczonych, w tym w Festival Pablo Casals (2010), festiwalach w Moritzburgu (2010) i Santander (2011), Dniach Muzyki w Kassel (2011).
W 2008 roku Nouzovský zadebiutował w Concertgebouw w Amsterdamie, gościł też w najważniejszych salach koncertowych Moskwy, Petersburgy, Kioto, Algieru, Hagi, Buenos Aires. Regularnie występuje z wiodącymi orkiestrami czeskimi i zagranicznymi (SWF Philharmonie, orkiestra Filharmonii Słowackiej, orkiestra Radia Praskiego i inne), pod batutą wybitnych dyrygentów, takich jak Ronald Zollman, Jan Schultsz, José Miguel Rodilla, Petr Altrichter, Gerd Schaller, Fan Tao, Paweł Kotla, Ondrej Lenárd, Caspar Richter, Charles Olivieri-Munroe, Kōji Kawamoto, Leoš Svárovský, Petr Vronský, Rastislav Štúr, Peter Feranec i wielu innych. Jest też cenionym muzykiem kameralnym (Talich Quartet, Vlach Quartet, Ilian Garnetz, Gerard Wyss, Daishin Kashimoto). Był solistą-rezydentem filharmonii w Pilźnie w sezonach artystycznych 2014–2016.
Prowadzi własny doroczny cykl klas mistrzowskich w Trzeboniu w Czechach, miał też warsztaty muzyczne i zajęcia w Peru, Bogocie, Jekaterynburgu, Atlancie i Wrocławiu. Zasiadał w jury międzynarodowych konkursów (Concertino Praga, Praska Wiosna 2012).
Petr Nouzovský wziął udział jako solista i kameralista w nagraniu 25 płyt, które ukazały się nakładem wytwórni Cube Bohemia, Radioservis, Parma, Albany, Navona, Supraphon (album Vivat Tango został uznany za najepszy album z muzyką wiolonczelową roku 2014 przez The Violoncello Foundation New York). Jego ostatnia płyta, z wszystkimi dziełami na wiolonczelę i orkiestrę B. Martinů, nagrana z orkiestrą filharmonii w Pilźnie pod dyrekcją Tomáša Braunera (Dabringhaus und Grimm), otrzymała Classic Prague Award 2017. Ma też w swoim dorobku rejestracje na rzecz Czeskiego Radia.
Petr Nouzovský gra na wiolonczeli z pracowni Georga Rauera z 1921 roku.

 

Historia recepcji dzieł muzycznych kryje w sobie wiele niespodzianek. Zdarza się, że utwory, których premierę zwieńczył olbrzymi sukces, odchodzą w zapomnienie – i odwrotnie. Los lubi płatać kompozytorom figle, a odbiór nowego dzieła przez publiczność zależy często od czynników, które na pierwszy rzut okaz z muzyką mają niewiele wspólnego.

Ignacy Feliks Dobrzyński nie spodziewał się, że po uroczystej premierze w 1863 roku partytura jego dzieła Monbar trafi na dno szuflady, ale kilkanaście dni po prawykonaniu wybuchło powstanie. Uwarunkowania polityczne miały także wpływ na recepcję Koncertu na wiolonczelę i orkiestrę Witolda Lutosławskiego. Pierwszym wykonawcą utworu był Mścisław Rostropowicz (prawykonanie 14.10.1970), pozostający w konflikcie z sowieckimi władzami. Tuż po premierze pojawiły się interpretacje, które przenosiły zawartą w Koncercie ideę konfliktu na grunt ustrojowy – dzieło zyskało nowy, nie zaplanowany przez kompozytora kontekst.

Igor Strawiński nie mógł przewidzieć, że napisany pośpiesznie i w zastępstwie za kogoś innego balet Ognisty ptak w 1910 roku otworzy mu drzwi do międzynarodowej kariery, a Joseph Haydn – że jego nowa symfonia zyska przydomek, nad którego pochodzeniem będą się głowić muzykolodzy. Kompozycja z 1768 roku, obdarzona mianem „La passione”, wzbudziła duże zainteresowanie w środowisku muzycznym Europy. Obecnie istnieją co najmniej dwie odmienne wersje pochodzenia tej nazwy. Co jest prawdą? Jak zwykle historia recepcji żartuje sobie, podsuwając nam różne rozwiązania. A muzyka? Pozostaje muzyką.

Dorota Staszkiewicz