KONCERT SYMFONICZNY

Giampiero SOBRINO – ukończył studia w zakresie gry na klarnecie z najwyższymi ocenami. Był uczestnikiem międzynarodowych konkursów w Genui, Rzymie, Palmi, Ankonie, Turynie, Stresie, Martigny, Colmar i Paryżu. W wieku 20 lat został pierwszym solistą-klarnecistą Orkiestry Sinfonica della RAI i Orkiestry Filharmonicznej w Turynie. Na stanowisku tym pozostawał do 1994 roku, a dziesięć lat później także w Orkiestrze Fondazione Arena di Verona.
Pracował jako pedagog w konserwatoriach i szkołach muzycznych; prowadził kursy mistrzowskie we Włoszech, Francji, Hiszpanii i Kanadzie. Występował w koncertach i nagraniach muzyki kameralnej. Współpracował z najbardziej znanymi dyrygentami i kompozytorami naszych czasów, takimi jak: Sir Georg Solti, Leonard Bernstein, James Levine, Mścisław Rostropowicz, Lorin Maazel, Riccardo Muti, Wolfgang Sawallich, Peter Maria Giulini, Zubin Mehta, Giuseppe Sinopoli, Luciano Berio i Pierre Boulez.
Występował na prestiżowych festiwalach, m.in: Biennale w Wenecji i Festiwal w Aix-en-Provence; koncertował w takich miastach, jak: Rzym, Neapol, Padwa, Werona, Monako, Triest, Turyn, Zagrzeb, Petersburg, Hamilton, Bangkok, gdzie wykonywał utwory Mozarta, Salieriego, Donizettiego, Mercadantego, Ponchielliego, Webera, Rossiniego, Straussa, Brucha, Debussy’ego, Coplanda, Beria, Bernsteina i Shawa; brał również udział w prawykonaniach koncertów takich kompozytorów, jak: Vacchi, Colla, Galante i Bacalov.
Wśród jego ostatnich sukcesów znalazły się m.in. występy z: New England Symphony w Carnegie Hall, Pekińską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Filharmoniczną Tulonu, Orkiestrą Estado z Meksyku i Ateńską Orkiestrą Państwową, Filharmonią Sofijską, w Jerozolimie, Lizbonie i Belgradzie, Orkiestrą Israel Raanana Symphonette, Filharmonią Kijowską, Montrealską Orkiestrą Kameralną i Camerata Bohemica z Pragi oraz SFO Toronto i Filharmonią Wirtemberską. Występował w Carnegie Hall i Lincoln Center w Nowym Jorku, na międzynarodowych festiwalach w Awinionie, Pradze, Tajpej, Budapeszcie, Montevideo, Nancy, Bratysławie, Sztokholmie, St. Gallen, Zurychu, a także na kilku scenach we Włoszech.

Jean-Luc TINGAUD – francuski pianista i dyrygent. Studiował w Konserwatorium Paryskim. Był asystentem Marca Minkowskiego i Manuela Rosenthala (ucznia Maurice'a Ravela), który przekazał początkującemu dyrygentowi zamiłowanie do muzyki francuskiej. W 1997 roku Jean-Luc Tingaud założył kameralny zespół Ostinato specjalizujący się w wykonawstwie utworów kompozytorów młodego pokolenia. Z zespołem tym  odbył liczne tournées po Europie. W latach 1999–2004 zespół związany był z paryskim Théâtre de l’Athénée.
Jean-Luc Tingaud szczególnym zamiłowaniem darzy operę. Dyrygował na Wexford Opera Festival w Zurichu,  Rossini Festival w Wildbad, Sferisterio Opera Festival w Maceracie, w Opera National de Lyon, Théâtre Mogador w Paryżu, Teatro Nacional de Sao Carlo w Lizbonie, Théâtre Impérial de Compiègne, w Saint-Etienne oraz podczas licznych prestiżowych francuskich festiwali operowych. W Théâtre des Champs-Elysées prowadził serię koncertów przeznaczonych dla młodej publiczności. Dyrygował także w Stanach Zjednoczonych m.in. w Palm Beach Opera i Pittsburgh Opera.
W 2004 roku po raz pierwszy poprowadził English Chamber Orchestra. W sezonie 2006/2007 dyrygował spektaklami w Théâtre d’Herblay, w Operze Tulońskiej, koncertami z Ulster Orchestra de Reims oraz Orchestra of Opera North. Współpracuje z Orkiestrą i Chórem Filharmonii Krakowskiej, z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orchestre National des Pays de la Loire, Francuską Operą Narodową oraz  Opéra-Comique w Paryżu.

Według amerykańskiego fizyka Johna Cramera narodzinom Wszechświata towarzyszył dźwięk. Odtworzone przez naukowca brzmienie zainspirowało koreańskiego kompozytora Hyunsuka Juna (ur. 1978) do napisania utworu Vistara na orkiestrę symfoniczną (2011-2013). Tytuł dzieła, w 2015 roku uhonorowanego drugą nagrodą II Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. K. Szymanowskiego w Katowicach, w sanskrycie oznacza ekspansję – i odnosi się do zjawiska szybkiego rozszerzania się naszego uniwersum po Wielkim Wybuchu.

Muzyka może przekraczać granice Kosmosu, ale przede wszystkim powinna pokonywać uprzedzenia. Sztuka dźwięków łączy ludzi bez względu na kolor ich skóry, co wielokrotnie udowadniał znakomity klarnecista jazzowy Benny Goodman. Poniec 1947 roku słynny „król swingu” zamówił Koncert na klarnet i orkiestrę u amerykańskiego kompozytora Aarona Coplanda (1900-1990). W nietypowym, bo dwuczęściowym koncercie z kadencją pośrodku słychać echa muzyki klezmerskiej – i oczywiście jazzu. Premiera zadedykowanego Goodmanowi utworu odbyła się pod koniec 1950 roku w Stanach Zjednoczonych, podczas koncertu radiowego.

Piękne, liryczne melodie od lat urzekają także wielbicieli cyklu Images Claude’a Debussy’ego (1862-1918). Francuski mistrz symfonicznego balejażu skomponował swoje zachwycające muzyczne obrazy w latach 1905-1912. Zamówione przez wydawcę jako dzieła na dwa fortepiany, ostatecznie utworzyły tryptyk orkiestrowy, w którego poszczególnych częściach Debussy zamknął wspomnienia z Anglii (Gigues), wyobrażenia hiszpańskich krajobrazów (Iberia) i impresje na temat francuskich melodii popularnych (Rondes de printemps).

Dorota Staszkiewicz