KONCERT SYMFONICZNY

Konstantin SCHERBAKOV był „cudownym dzieckiem”. Zaczął grać na fortepianie w wieku 5 lat, a już 6 lat później po raz pierwszy wystąpił z orkiestrą, wykonując I Koncert fortepianowy L. van Beethovena.
Studiował w Konserwatorium Moskiewskim, gdzie jego nauczycielem i przewodnikiem został legendarny Lew Naumow - później Scherbakov został jego asystentem. W 1983 roku Konstantin wygrał Międzynarodowy Konkurs im. S. Rachmaninowa w Moskwie, po czym odebrał szereg nagród na prestiżowych międzynarodowych konkursach w Montrealu, Bolzano, Rzymie i Zurichu. Jednocześnie nieprzerwanie budował swoją karierę w byłym Związku Radzieckim, gdzie występował z wiodącymi orkiestrami i grał recitale w ponad stu miastach.
Okrzyknięty „współczesnym Rachmaninowem” przez krytyków na Festiwalu w Lucernie, zapoczątkował swoją międzynarodową karierę w 1990 roku na XX Festiwalu Muzyki Kameralnej w Asolo (Włochy), gdzie zaprezentował wszystkie dzieła fortepianowe Rachmaninowa podczas czterech recitali, ku aprobacie Światosława Richtera, który przysłuchiwał się tym koncertom. W 1992 roku Konstantin wraz z rodziną przeprowadził się do Szwajcarii, gdzie jego kariera przyspieszyła jak błyskawica.
Konstantin Scherbakov jest obecnie jednym z najbardziej wziętych i najczęściej nagrywanych pianistów. Jego repertuar jest szeroki i wymagający, zarówno pod względem technicznym, jak i interpretacyjnym. Pierwsze nagranie, jakiego dokonał pianista, miało miejsce w 1994 roku i obejmowało rejestrację Etiud transcendentalnych Siergieja Lapunowa dla wytwórni Marco Polo, siostrzanego wydawnictwa Naxos. Scherbakov nagrywał również dla EMI - jego pierwsza płyta z transkrypcjami kompozycji Johanna Straussa została wydana w ramach serii Debiuty. Pianista rejestrował również dzieła fortepianowe Szostakowicza i Respighiego, wszystkie utwory fortepianowe i orkiestrowe Medtnera, Respighiego, Czajkowskiego i Skriabina, a także transkrypcje fortepianowe symfonii Beethovena autorstwa Liszta. Obecnie Konstantin pracuje nad wydaniem wszystkich dzieł fortepianowych Leopolda Godowskiego dla Marco Polo.
Nagrania Scherbakova były wielokrotnie nagradzane: płyta z transkrypcją IX Symfonii Beethovena (z serii Beethoven/Liszt) otrzymała nagrodę Niemieckich Krytyków Płytowych, która została również przyznana nagraniu Sonaty e-moll Godowskiego; 24 Preludia i Fugi Szostakowicza (Naxos) w 2001 roku zostały uhonorowane nagrodą muzyczną w Cannes.
Konstantin Scherbakov uczestniczy w wielu festiwalach, m. in. we Frankfurcie, Bregenz, Bodensee, Lucernie, Zagłebiu Ruhry, Bad Kissingen, Feldkirch, Salzburgu. Współpracuje z najlepszymi orkiestrami na świecie i dyrygentami takimi jak Georg Alexander Albrecht, Rudolf Barshai, Aldo Ceccato, Arnold Katz, Yoel Levi, Dmitri Liss, Christian Mandeal, Kirill Petrenko, Valeri Polyanski, Nello Santi, Jurij Simonow, Wasilij Sinajski i Christian Thielemann.
Pomiędzy licznymi koncertami i nagraniami Scherbakov od 1998 roku uczy studentów na Uniwersytecie Artystycznym w Zurychu. Wielu spośród jego protegowanych zdobywało nagrody na międzynarodowych konkursach, wśród nich Julianna Awdiejewa, zwyciężczyni X Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie. Konstantin prowadzi także kursy mistrzowskie w najprzedniejszych uczelniach i zasiada w jury najbardziej prestiżowych konkursów pianistycznych.

www.scherbakov.ch

Gabriel CHMURA - Dyrygent Gościnny Filharmonii Krakowskiej.
Urodzony w Polsce, dorastał w Izraelu, gdzie studiował fortepian i kompozycję w Akademii Muzycznej w Tel Awiwie. Następnie studiował dyrygenturę u Pierre’a Dervaux w Paryżu, Hansa Swarowskiego w Wiedniu i Franco Ferrary w Sienie. W 1971 roku zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Herberta von Karajana w Berlinie, a także Złoty Medal na Konkursie Cantellego w mediolańskiej La Scali. W 2012 roku Gabriel Chmura został laureatem Teatralnej Nagrody Muzycznej im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy dyrygent”.
W 1974 roku został mianowany Dyrektorem Muzycznym opery w Aachen I sprawował tę funkcję do 1983 roku, gdy został wybrany Dyrektorem Muzycznym Filharmonii w Bochumer. W roku 1987 dyrygent zaczął pełnić funkcję Dyrektora Muzycznego Orkiestry Narodowej w Ottawie, z którą odbył tournée po Ameryce Północnej, występując m. in. w Carnegie Hall w Nowym Jorku. W 2001 roku Gabriel Chmura został Dyrektorem Muzycznym Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a od 2012 roku pełni funkcję Dyrektora Artystycznego Opery Poznańskiej. Od 2015 roku jest Pierwszym Dyrygentem Gościnnym Filharmonii Krakowskiej.  
Gabriel Chmura zadebiutował w Monachium, dyrygując wykonaniem Otella Giuseppe Verdiego, po którym niezwłocznie został zaangażowany do poprowadzenia Carmen Georgesa Bizeta. W następnych latach dyrygował wystawieniem Samsona i Dalili Camille'a Saint-Saënsa w Barcelonie, świetnie przyjętego przez krytykę Wertera Julesa Masseneta w Operze Paryskiej oraz Le Coq d' Or Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. Z National Ars Centre Orchestra w Kanadzie wykonał trylogię Mozarta i Da Pontego (Wesele Figara, Don Giovanni, Cosi fan tutte). Ostatnie projekty Gabriela Chmury obejmują wystawienie dwóch oper Mieczysława Weinberga: Pasażerki i Portretu.
Gabriel Chmura dokonał nagrań z London Symphony, a także z orkiestrami radiowymi z Monachium, Berlina i Stuttgartu. Jego nagrania symfonii Haydna (nr 6, 7 i 8) z National Arts Centre Orchestra zostały uznane za „najlepszy wybór” przez American Record Guide i nominowane do kanadyjskiej nagrody JUNO. Najnowsza płyta dyrygenta z I Symfonią Mahlera i Valse triste Sibeliusa spotkała się w Europie ze znakomitym przyjęciem. Po ogromnym sukcesie nagrań z utworami Weinberga (V Symfonia i Sinfonietta nr 1, IV Symfonia, Sinfonietta nr 2 i Rapsodia na tematy mołdawskie) postanowiono kontynuować serię poprzez wydanie XIV i XVI Symfonii.

Feniks z popiołów

Siergiej Rachmaninow bardzo często skracał swoje kompozycje, ulegając sugestiom znajomych, wydawców i wykonawców. Wielokrotnym korektom poddał zarówno IV Koncert fortepianowy, jak i II Symfonię, która aż do początku lat 70. była wykonywana w okrojonych wersjach. Pierwsze szkice tego popularnego utworu powstały w 1907 roku w Dreźnie i w Iwanowce – rodzinnej posiadłości kompozytora. W przeciwieństwie do ukończonego na emigracji w 1926 roku IV Koncertu g-moll, który do dziś pozostaje najrzadziej wykonywanym koncertem fortepianowym Rachmaninowa, premiera II Symfonii okazała się dużym triumfem. Sukces przywrócił kompozytorowi wiarę we własne siły, osłabioną przez ostrą krytykę jego pierwszej, młodzieńczej symfonii.

Dorota Staszkiewicz